Ik hou ervan ons leven samen zo voor te stellen: jij, een groeiende maan. In het begin zul je onze ondersteuning nodig hebben om compleet te zijn. Wij zullen niets anders doen dan jou de liefde weerspiegelen die wij op onze beurt hebben ontvangen en ontvangen.
Jij zult groeien, tot je een Volle Maan wordt. Wij zullen ons terugtrekken om je te laten stralen, om later weer bij je te komen om je aan te vullen in je volwassen leven, in welke vorm dan ook.
Wie weet, misschien kun je tegen die tijd de woorden lezen die ik op je hart heb geschreven toen ik je op mijn borst nam.

Zo schreef ik op de dag dat je werd geboren. En het eerste jaar samen is precies zo verlopen. We hebben je elke dag een beetje groter zien worden, elk klein verschil opgemerkt. Jij, met die grote bruine ogen die alles om je heen leken te willen begrijpen.

Buiten regent het. De wind jaagt de regen tegen de ramen, een koude wind die de herfst wegblaast om plaats te maken voor de winter. Binnen is het warm. We genieten van het samenzijn.

Soms vraag ik me af wat je denkt als je naar me kijkt. Wie zie jij voor je? Wat denk je van die man met een steeds grijzer wordende baard, die je luiers verschoont, je eten maakt, danst als een gek en jou, je moeder en je broer overspoelt met kussen en knuffels? Die wat zonderlinge man met altijd een boek in zijn hand.

Ik zou Plato kunnen citeren. Of Pascal, Tolstoj, Marcus Aurelius, Augustinus, Epictetus – en nog velen anderen. Ik leef van hun woorden, probeer hun wijsheid te begrijpen en te vertalen naar mijn eigen leven. Ze leren me kijken naar de diepte, die we zo vaak zijn verleerd te zien. Ik voel een vuur in mij branden, een drang om te groeien, om te worden wie ik ben. Dus schrijf ik, zoek ik, stel ik vragen en probeer ik antwoorden te vinden. Niet altijd lukt dat.

Dan kijk ik op en zie ik jou. Jij kijkt me aan met je grote ogen. In je hand houd je een groen stokje, het drumstokje van je favoriete trommel. Je stopt even met slaan en zodra onze blikken elkaar ontmoeten, schenk je me een glimlach zo puur dat het bijna pijn doet. Op dat moment voel ik wat wijsheid werkelijk is – niet iets wat je leest, maar iets wat je ervaart.

Al die grote denkers hebben het eigenlijk over jou. Over elke vorm van liefde die op aarde komt om ons te herinneren aan wie we zijn en wat we hier te doen hebben. De rest is bijzaak. In het beste geval een oefening in stijl, in het slechtste een gemiste kans.

De waarheid is het verdwijnpunt waarop het perspectief van ons leven is gebouwd. Als je diep genoeg in je ziel kijkt, zul je haar herkennen. Bouw dáárop je leven. Het leven openbaart zich via bewustzijn, en dat bewustzijn is er altijd – overal. Onze vergissing is dat we ‘leven’ noemen wat ons juist van dat bewustzijn weghaalt. Val niet in die val, mijn lief.

Volgens Jung is het doel van het leven niet om perfect te worden, maar om heel te worden. Om heel te worden, zul je stukjes van jezelf moeten zoeken en verzamelen – binnen én buiten jezelf. Iedereen die je ontmoet, kan je er één geven. Iedereen.

Ik begon veertig jaar geleden en zie nu langzaam het hele mozaïek ontstaan. En weet je? Het lijkt precies op jouw glimlach.

Vandaag is het jouw verjaardag. Zoveel mensen, zoveel lachende gezichten, zoveel cadeaus. Maar weet dat het grootste cadeau dat ik ooit heb gekregen, vandaag van jou komt.

Gelukkige eerste verjaardag, mijn liefste.