De nacht toen je werd geboren

Er was een prachtige maan toen je werd geboren, mijn liefste.

Alsof het een boodschap was, een herinnering, bewonderden we haar op de terugweg naar huis. Ze was zo groot, zo majestueus dat ik me klein voelde, maar groot van liefde en dankbaarheid.

Je kwam op 25 oktober om 22:03 ter wereld, in kamer 8 van het ziekenhuis in Deventer. Een serene nacht, fris, maar nog niet zo koud als je had kunnen verwachten.

De eerste tekenen

Alles begon in de namiddag, rond 18:00 uur. Mama zei dat het een beetje begon te rommelen in haar buik. Sensaties die ze niet helemaal kon plaatsen in vergelijking met de afgelopen weken. Ik was meteen alert, denkend aan hoe het ging met je broer Alexander.

We waren aan het eten en begonnen meteen na te denken over wat het beste zou zijn om met je broer te doen.

We belden Marlijn om het te bespreken. Zij had aangeboden ons te helpen door op Alexander te passen als jij zou komen. Aangezien de avond naderde, wilden we weten wat het beste was om te doen, omdat het bleef rommelen in mama’s buik.

We belden ook de verloskundige om advies te vragen. Ze vertelde ons dat we moesten afwachten en kijken of de weeën echt op gang zouden komen. We moesten haar opnieuw bellen als ze regelmatig elke 5 minuten kwamen. Om te voorkomen dat Marlijn, Lucas en Alexander een gebroken nacht zouden hebben, besloten we je broer meteen naar hun huis te brengen voor de nacht.

Op weg naar het ziekenhuis

Om 19:30 maakte ik hem klaar voor de nacht, en in plaats van de trap op te gaan, ging ik naar buiten met hem in mijn armen. Je had zijn verbaasde uitdrukking moeten zien, niet begrijpend wat er gebeurde.

Lucas ontving ons en we gingen rechtstreeks naar de slaapkamer die ze voor hem hadden klaargemaakt. Na wat knuffels legde ik hem neer en ging terug naar huis. Ik wilde niet te lang bij je moeder vandaan blijven. Ik ging weg terwijl hij een beetje huilde, maar ik had volledig vertrouwen in Lucas. Ik wist dat hij het goed zou opvangen, en dat deed hij ook. Toen ik thuiskwam, kreeg ik een bericht van hem: Alex was in slaap gevallen.

Ondertussen had mama de verloskundige gesproken, die onderweg was. De weeën waren zeer snel in intensiteit en kracht toegenomen. Toen ze aankwam, onderzocht ze mama. Ik pakte onze koffers en laadde ze in de auto.

Ik ging Truus uit laten, we wisten niet hoe lang we weg zouden blijven. Ik vroeg toestemming aan de verloskundige en ging. Het was avond aan het worden, en ik liep met onze teckel, verloren in de verwarring van die momenten.

Binnenkort zouden we je ontmoeten. Je zou komen, na 9 maanden wachten. 40 weken en 4 dagen, om precies te zijn.

De wandeling was erg kort. Toen ik terugkwam, vroeg de verloskundige ons om ons klaar te maken om naar het ziekenhuis te gaan. Als we wilden dat je in bad geboren zou worden, moesten we op tijd komen om alles voor te bereiden. De verloskundige had al de kamer en het bad gereserveerd. Zoals altijd in zulke momenten, werd ik nuchter en efficiënt.

De auto was al klaar met de bagage. Ik ging hem halen en parkeerde hem voor de voordeur met het passagiersportier open, klaar om mama te ontvangen. Het was inmiddels donker geworden.

Tijdens de rit naar het ziekenhuis, toen je broer werd geboren, belde ik je grootvader. Deze keer belde je moeder je tante Anita. Het was goed dat ze dat deed. In de afgelopen maanden waren er nooit zoveel rode verkeerslichten geweest. Ze kon zich afleiden, hoewel ik soms voor haar moest praten, gezien de intensiteit van de weeën.

Het magische moment: je Geboorte

Bij aankomst in het ziekenhuis parkeerde ik voor de draaideur en rende om een rolstoel te halen. Het was 21:20. De verloskundige, die voor ons reed, bood aan om mama naar de afdeling te brengen terwijl ik de koffers haalde. Ik was zo snel dat ik te voet op de afdeling aankwam terwijl zij uit de lift kwamen.

We gingen naar de kamer. Het was warm en gastvrij. Een brok in mijn keel kwam op, denkend dat dat de plek zou zijn waar we je zouden ontmoeten. Maar er was geen tijd te verliezen. Het bad moest gevuld worden en de rest moest georganiseerd worden.

Ik hielp je moeder zich comfortabel te maken, terwijl de verloskundige met ervaren handen het mechanisme in werking stelde om het water in het bad te pompen op de juiste temperatuur.

De weeën namen nog toe. Elke golf was sterker dan de vorige. Mama ging het bad in toen het halfvol was. Het was 21:38. Alsof ze groen licht hadden gekregen, namen de weeën nog verder toe. Ik nam iets dat leek op een klein tafeltje en plaatste het achter het bad, zodat ik je moeder kon omhelzen en haar kon ondersteunen.

Ik voelde me zo klein, zo diep dankbaar om dat moment van magie te beleven. Want dat is waar het om ging, Maxime, magie.

Ik zag het lichaam van je moeder veranderen en zich voorbereiden om jou te ontvangen. Ik zag voor de tweede keer de kracht van de Natuur, het wonder dat alleen een vrouw kan verrichten. Terwijl ik haar kuste en haar voorhoofd afveegde, voelde ik in mijn hart dat ik haar voor altijd dankbaar zou zijn dat ze me twee keer vader had gemaakt.

Ik voelde dat er geen sterkere band kan zijn dan wat ik op dat moment voelde. Ik dacht terug aan hoe we elkaar hadden leren kennen. Ik zag momenten uit ons verhaal opnieuw. Niet de romantische momenten die je zou verwachten. Ik dacht aan een herfstavond een paar jaar geleden, toen we om 19:00 uur naar buiten gingen om een iPad te kopen. De winkels sloten om 20:00 uur. We brachten de rest van de avond door, blij als twee kinderen op kerstochtend. Ik zag haar weer in Keulen, toen ze tweeënhalf uur reed met onze teckel om me op te halen toen ik terugkwam uit Italië.

Gewone momenten, Maxime. Momenten van echt leven, dat ik al acht jaar het voorrecht heb te delen met je moeder.

Om 21:55 begonnen de laatste weeën. Je moeder ging ermee om als een ervaren vechter. Nadat ze de weeën met voorbeeldige kracht had doorstaan, besloot ze eenvoudigweg dat het genoeg was, het was tijd om jou ter wereld te brengen. Weer die blik in haar ogen, weer die plotselinge verandering in energie. De kamer vulde zich met magie; ik kon het bijna zien.

Je moeder maakte zich klaar, greep de handgrepen van het bad, en ik hield haar vast. Het was 22:02. “Goed gedaan, Carolien,” zei de verloskundige, “ga zo door.” En je moeder deed dat.

Nog een keer persen, en ik zag je komen.

“Help haar,” zei de verloskundige, terwijl ze dichterbij kwam. Je moeder ving je op, ontspande zich en legde je op haar buik. Het was 22:03. Jij, met je grote zwarte ogen, keek om je heen, verrast maar niet te veel. Je huilde kort en begon toen om je heen te kijken, alsof je probeerde te begrijpen wat er was gebeurd.

Ik omhelsde je moeder en kuste haar ontroerd. Mijn hart stond op het punt te exploderen.

We namen de tijd om van dat moment te genieten. Zoals je zult leren, is het juist de bittere nasmaak van de uniekheid van de Tijd die voorbijgaat, die het magisch maakt. Wanneer je geconfronteerd wordt met zo’n groot geluk, ben je bereid om ook de gedachte te omarmen dat alles op een dag zal eindigen. We hadden zo lang op je gewacht, en dat moment was net gekomen en alweer verdwenen. Het enige wat we konden doen, was de Tijd vertragen en hem vragen even te wachten.

Dat vond je helemaal niet erg. Mama liet je een beetje zwemmen. Om je warm te houden, maakte de verloskundige een handdoek nat en legde die op je.

De eerste ogenblikken samen

Om 22:47 hield ik je voor het eerst in mijn armen. Mama moest het bad uit en jij moest worden afgedroogd en onderzocht door de verloskundige. Ik ging zitten op de stoel, zonder shirt. Ik hield je in mijn armen en legde je op mijn borst om je warm te houden.

Mijn liefste, als ik de woorden zou weten om deze metafoor van mijn liefde voor jou te versterken, zou ik ze hierop schrijven.

Zodra ik je op mijn borst legde, kalmeerde je en voelde ik je ontspannen. Je krulde je helemaal op, en net zoals ik deed met je broer, begon ik meteen geheime woorden in je oor te fluisteren. Ik heb ze in je hart gegrift; je zult ze op een dag vinden, daar ben ik zeker van.

Wat een bijzondere emotie was het om je vast te houden, je op mij te voelen. Tot kort daarvoor konden we je alleen maar voorstellen. Nu zag ik je, opgerold, met je grote ogen die om je heen keken.

Terwijl de verloskundige mama hielp en ik verloren was in jouw grote ogen, werden we allebei afgeleid door twee zwarte stipjes die leken te naderen telkens als we naar hen keken. Ze kwamen tot boven het bed van mama. Het waren… twee lieveheersbeestjes. Nog voordat ik het doorhad, sloot mijn keel zich en vulden mijn ogen zich met tranen. “Natuurlijk zouden jouw oma’s dit moment niet missen,” dacht ik.

De verloskundige onderzocht en mat je. 3036 gram en 50 centimeter lang.

Je zult het ontdekken terwijl je opgroeit, maar ik vertel het je alvast: je moeder is een Kracht van de Natuur. Tweeënhalf uur na de bevalling stond ze al weer op haar benen. De verpleegkundigen waren het eens met de verloskundige: we mochten naar huis, alles was perfect.

Ze at een broodje, nam een douche en begon zich klaar te maken om het ziekenhuis te verlaten.

Ik liep een paar keer heen en weer om het autostoeltje te halen en de koffers weg te brengen.

Samen onderweg naar huis

En zo reden we om 01:30 ’s nachts naar huis. Ik, jij en je moeder.

Toen zagen we die prachtige maan. Daar stond ze, hoog aan de hemel. We konden niet anders dan naar haar kijken.

De 25ste oktober was de eerste dag van de Asgrauwe Maan. In deze fase is een dunne maansikkel direct zichtbaar. Ook de rest van de maan is zichtbaar, maar van een lichtgrijze kleur, die doet denken aan as. Vandaar de naam. Dit is mogelijk dankzij de reflectie van het zonlicht op de aarde.

Ik hou ervan ons leven samen zo voor te stellen: jij, een groeiende maan. In het begin zul je onze ondersteuning nodig hebben om compleet te zijn. Wij zullen niets anders doen dan jou de liefde weerspiegelen die wij op onze beurt hebben ontvangen en ontvangen.

Jij zult groeien, tot je een Volle Maan wordt. Wij zullen ons terugtrekken om je te laten stralen, om later weer bij je te komen om je aan te vullen in je volwassen leven, in welke vorm dan ook.

Wie weet, misschien kun je tegen die tijd de woorden lezen die ik op je hart heb geschreven toen ik je op mijn borst nam.

Welkom bij ons, mijn liefste.

Met liefde,

Papa