De zon schijnt door het raam van de woonkamer en verlicht dozen en koffers die op de vloer zijn gerangschikt. Ik heb zojuist mijn leven verzameld van de afgelopen twaalf jaar. Ik zit op de rode bank, waar ik de afgelopen weken op heb geslapen. Ik neem een ​​trek van mijn sigaret en kijk om me heen. Dat eens zo warme appartement is me nu vreemd. Er is geen spoor meer van de liefde, dromen, passies en glimlachen die ik twee jaar geleden in die dozen en koffers had meegebracht.

Ik voel de telefoon trillen. Ik antwoord nog steeds in gedachten verzonken.

«Hallo Moreno, met Vincenzo. Heb je iets te doen vanavond? We hebben vanavond in de Enoteca Barberini een optreden maar de drummer is ziek. Als je wilt, kun je invallen. We spelen in trio, het gebruikelijke repertoire, we beginnen om 20.30 uur. Wat zeg jij?»

Ik blaas de rook uit. Het is woensdag 19 oktober 2016, tien uur ‘s ochtends. Ik pak mijn koffers om het appartement te verlaten waar ik met mijn ex woonde. Die avond zou ik voor het eerst slapen in een gehuurde kamer in een appartement dat ik deelde met een paar vrienden van de boksschool.

“Misschien zal het me goed doen om mezelf af te leiden. Wat zou ik doen als ik thuis zou blijven?” denk ik

“Ik zie je daar om 20.00 uur!” antwoord ik.

Ik breng de middag door met het sjouwen van dozen en koffers naar mijn nieuwe kamer. Ik maak het bed op en regel dingen in de badkamer.

19:58 uur

Ik parkeer de auto via San Nicola da Tolentino. Ik pak mijn bekkens en snaredrum en loop naar de wijnbar. Het is een mooie avond, helder en koel. Ik passeer de Triton-fontein en daal af via degli Avignonesi, parallel aan de via del Tritone. Vincenzo en Marco zijn er al. We roken een sigaret terwijl we beslissen welke nummers we gaan spelen.

«Laten we de instrumenten snel monteren. Om 20.15 uur gaan we eten en om 20.30 uur beginnen we aan de eerste set.» zegt Vincenzo terwijl hij zijn gitaar op het podium zet.

De wijnbar heeft twee ingangen, een aan de Via del Tritone en de andere aan de Via degli Avignonesi. De stroom toeristen is ononderbroken. Ik kijk naar hun gezichten en verdwaal in de verbeelding van hun leven. Waar komen ze vandaan, wat voor werk doen ze. Wat is hun favoriete kledingmerk. Wat doen ze graag als het regent. Ik stel me hun huis voor, de buurt waar ze wonen. Of ze een bos in de buurt van hun huis hebben.

Het is grappig hoe de denkbeeldige levens van volslagen vreemden me altijd perfect lijken. Er is geen spoor van pijn, ze kennen geen rouw of teleurstellingen. Aan de andere kant heb ik het geluid van de deur van het appartement dat we net hebben verlaten met mijn ex in mijn oren. Dat “Succes” oprecht gewenst tijdens de laatste koffie samen aan de bar, alvorens ieder op zijn eigen manier in de auto te stappen.

Het is 20.30 uur, de zaal is bijna vol. Er zijn nog maar twee tafels vrij. We gaan het podium op en beginnen te spelen.

20:48 uur

We spelen amusementsmuziek. Een mix van internationale pophits en liedjes uit de Italiaanse traditie. We horen gejuich bij de riff op Get lucky en een gepassioneerd koor op Volare. Het is leuk om te spelen en te zien dat het publiek plezier met ons heeft.

Dan gebeurt het.

De muziek, het geschreeuw, het geluid van het bestek op de borden. Alles beweegt een paar lichtjaren weg. Nog voordat ik me realiseer wat er aan de hand is, staar ik naar een meisje bij de ingang van via del Tritone. Ik begrijp niet waarom, ik heb haar nog nooit eerder gezien. Een lichte spijkerbroek en een wit T-shirt flatteren de gebruinde huid. Het haar in een knot boven op haar hoofd.

Ze vraagt ​​iets aan een van de barmannen aan de balie, die knikt en gebaart haar te gaan zitten. Een ober begeleidt haar naar een van de twee vrijgekomen tafels, rechts van het klein podium.

Ik ben van streek. Ik begrijp niet goed wat er met me gebeurt. Of misschien begrijp ik het wel, maar durf ik het niet toe te geven. “Het kan niet,” zeg ik tegen mezelf, “niet vandaag.” Toch kan ik mijn ogen niet van haar afhouden. Ik wil weten hoe ze heet. Ik wil het geluid van haar stem horen. Ik wil naar die ogen kijken waar ik altijd naar zoek.

Een knagende gedachte sluipt binnen:

‘Denk je echt dat zo’n mooi meisje hier alleen is? Ze moet zijn gekomen om de plek te bekijken en nu gaat ze de jongen bellen om te zeggen dat hij ook moet komen.”

Alsof ze me hoorde, pakt ze de telefoon. “Dat dus”, denk ik. Dan pakt ze haar tas en haalt de oplader eruit. Ze steekt de stekker in het stopcontact onder de tafel. De serveerster komt langs om een ​​bestelling op te nemen. Na een paar minuten komt ze terug met een Aperol spritz. Ze neemt een slok terwijl ze ons geamuseerd aankijkt. Onze ogen ontmoeten elkaar voor het eerst. Alles komt weer gedempt bij me binnen. Alleen haar ogen bestaan.

Ik richt me tot de jongens:

«Als dat meisje weggaat, ga ik met haar mee. Ik moet absoluut met haar praten.»

Mijn vrienden lachen, denkend dat het een grap was.

«Ik meen het, ik kan haar niet laten vertrekken zonder haar naam te weten te komen.»

«En als haar vriend komt?»

«Het kan me niet schelen. Ik wil toch met haar praten.»

Ik hoor deze woorden uit een diepe plek komen, ergens in mij. Geen alfamannetjes gelul. Ik moest met haar praten.

Er komen nog twee dames aan. Ze praten met elkaar en nemen plaats aan dezelfde tafel. Geen spoor van partners. Ze lijken elkaar te kennen, ze praten enthousiast. Even later bestellen ze een fles rosé.

Hier komt de eerste pauze. Ik heb een kwartier om te proberen het ijs te breken. Ik heb geen idee hoe ik het moet doen. De uitbater van de wijnbar wil niet dat de muzikanten contact maken met de gasten. Ik moet voorzichtig zijn, maar ik ga er geen probleem van maken.

Ik ga via degli Avignonesi naar buiten en steek een sigaret op. Ik probeer haar blik te onderscheppen om haar naar buiten te lokken. De andere twee meisjes merken het, maar er gebeurt helemaal niets. De pauze is voorbij en we moeten weer beginnen met spelen.

Er hangt een fijne sfeer. De line-up is goed geregeld, er is steeds meer interactie met de gasten. Na een paar strakke stukken beginnen we met I’m yours van Jason Mraz. Aangekomen bij het refrein hoor ik een mooie tweede stem uit het publiek komen. Ik kijk om me heen naar de vrouwenstem die ik net had gehoord.

Zij was het.

Ik had eindelijk een excuus om haar te benaderen. Zodra ik klaar ben met spelen loop ik naar de tafel:

«Je had ons kunnen vertellen dat je zangeres was, je had een stuk met ons kunnen zingen!». Alles om een ​​dialoog op gang te brengen.

“Nee joh, wat? een zangeres? Ik hou gewoon van muziek. Ik speel graag met melodieën en bedenk graag nieuwe.»

We zijn eindelijk aan het praten. Mijn vrienden beginnen met de andere twee meisjes te praten.

We verhuizen allemaal samen naar een bar op Piazza Barberini. Kerry komt uit Australië, Jess uit de Verenigde Staten, Carolien uit Nederland. Ze reizen alledrie alleen. Jess en Kerry ontmoetten elkaar ‘s middags en besloten’ s avonds iets te gaan drinken. Zo kwamen ze aan bij de wijnbar waar ze Carolien ontmoetten.

«Waarom Rome?» vraag ik Carolien.

«Ik wilde alleen op reis gaan. Eerlijk gezegd had ik het zelfs nodig. Ik heb net een lange relatie beëindigd. Ik wilde nieuwe plekken zien, ik wilde de zon. Rome leek mij de perfecte bestemming. En dus hier ben ik.» antwoordt ze lachend.

Ik ga in gedachten even terug naar een paar uur eerder die dag, met de auto volgeladen en de deur dicht.

«Nou, je hebt de juiste keuze gemaakt. Er is hier zoveel te zien en de temperatuur in oktober is gewoon perfect. Niet te warm, niet te koud.» vertel ik haar, terug in het heden.

«Waar. Alleen vandaag heb ik 14 kilometer gelopen. Ik heb praktisch het hele historische centrum gezien. Vanavond wilde ik terug naar het appartement. Ik stond op het punt de metro te nemen toen ik zag dat de batterij van de mobiel nog maar voor 3% was opgeladen. Ik dacht dat ik beter ergens kon stoppen en opladen voordat ik verder ging.

Toen ik langs de wijnbar liep, hoorde ik jullie spelen. Ik nam een ​​kijkje en vroeg de barman of er een tafel met een stopcontact in de buurt was. Er was er nog één over, die waar ik zat.»

We blijven praten over alles wat in ons opkomt, alsof we elkaar al heel lang kennen en we elkaar veel moeten vertellen. De tijd lijkt stil te staan, maar de klok denkt daar anders over.

02:45

«Ik moet nu echt gaan en wat gaan slapen. Morgenochtend heb ik een rondleiding geboekt in het Colosseum. Mijn vlucht gaat in de vooravond.» zegt Carolien terwijl ze opstaat van tafel.

«Ik begrijp het. Op dit moment gaat er geen metro meer. Ik heb de auto aan de andere kant van het plein geparkeerd. Ik breng je graag naar je appartement als je dat wilt.»

We lopen richting de auto en praten verder. De lucht geniet van ons geluk door alle mooiste sterren te laten zien. Te snel komen we aan bij het appartement van Carolien, ik reed zelfs nog een keer extra om.

Het was tijd om afscheid te nemen. Ik zou haar nooit meer zien. Ze bedankt me en gaat de benzine betalen.

«Probeer het niet» zeg ik tegen haar «Ik deed het heel graag. Het was leuk om nog even te kletsen.”

«Ja, het is waar, ik heb een geweldige avond gehad», vertelt ze me. Ze aarzelt even om uit de auto te stappen.

«Als je me echt wilt bedanken, waarom geef je me dan niet je contactgegevens? Als je morgenochtend tijd hebt, kunnen we koffie drinken.» Ik hoor deze woorden alsof ze door iemand anders zijn uitgesproken. Ik ben nooit ondernemend geweest met vrouwen.

Carolien denkt er even over na en zegt dan tegen mij:

«Stuur me een bericht op Facebook Messenger. Ik heb vriendschapsverzoeken geblokkeerd op mijn profiel. Zodra ik bij het appartement aankom, accepteer ik je bericht en stuur ik je een vriendschapsverzoek.»

Ik geef haar mijn telefoon zodat ze haar voor- en achternaam kan invullen. Ik schrijf een bericht en verstuur het. We wensen elkaar een goede nacht. Ze gaat naar haar kamer, ik rijd naar mijn nieuwe kamer. Tijdens de reis deed ik niets anders dan aan haar denken. Ik miste het al en dit gevoel maakte me bang en ik vond het tegelijkertijd leuk.

De knagende gedachte komt weer:

“Denk je dat ze je echt het verzoek op Facebook zal sturen? Wat als ze dat tegen je zei, zodat ze zo snel mogelijk weg kon komen?”

Een deel van mij voelde dat het niet zo was. Ik had haar aarzeling gezien om uit de auto te stappen.

03:29

Ik kom aan op mijn nieuwe adres en ga op zoek naar een parkeerplaats. Ik controleerde en controleerde de telefoon opnieuw, wachtend op een melding. Dat wilde ik gewoon.

Een half uur later nog geen parkeerplaats. Ik kijk weer naar de telefoon. Een melding zou alles oplossen. Of beter gezegd, ik heb nog steeds geen parkeerplaats gevonden, maar het kan me geen reet schelen. Ik overweeg om voor een vuilnisbak te parkeren. Ik ben zenuwachtig en ontmoedigd.

Pling.

Ik pak de telefoon. Ik zie het Messenger-pictogram. Alleen zij kon het op dat uur zijn.

“Hallo, ik nodig je zo uit”, lees ik. Mijn hart lijkt vanzelf uit mijn borstkast te willen gaan. Een paar minuten later krijg ik het verzoek op Facebook.

De rest is geschiedenis.

Onze geschiedenis.

——————————

Ik schrijf deze woorden op onze tweede trouwdag. Ik schrijf met onze zoon in mijn armen. Ik kijk ernaar en voel mezelf exploderen van geluk als ik terugdenk aan die ketting van toeval die op 19 oktober 2016 onze wegen kruiste.

“…And I’ll thank my lucky stars for that night.”

Vandaag zoals toen, zoals altijd, voor altijd: ik hou van je mijn liefste.