Volg jouw persoonlijke legende

“Het realiseren van iemands persoonlijke legende is het enige doel – de enige plicht – van de mens. Alles is één ding. Als je iets verlangt, spant het hele universum samen zodat jij dat verlangen kunt verwezenlijken”, zegt de koning van Salem tegen Santiago in The Alchemist van Paulo Coelho.

Het lijkt een cliché, alleen geschikt voor films of boeken.

Ik heb echter wetenschappelijk bewijs dat deze zin een absolute waarheid is.

Als ik als kind heel sterk naar iets verlangde, zocht ik er met heel mijn wezen naar. Ik verdiepte me volledig in elke beschikbare bron. Er was een stem in mij, een tijdloze stem, die mij stap voor stap leidde en mij niet liet afleiden.

Toen gebeurde dat plotseling, alsof een welwillende regisseur mijn oprechte inspanningen herkende en ze wilde belonen.

Nogmaals Coelho:

“Er gebeurde iets verbazingwekkends”, zei hij. “Mijn vriend kocht alle andere schapen. Hij zei dat hij er altijd van heeft gedroomd herder te worden, en dat was een geweldig teken.”

   ‘Het gebeurt altijd zo,’ zei de oude man. ‘Het is zoiets als het Gunstige Principe. Als je voor de eerste keer kaart zou spelen, zou je vrijwel zeker winnen. Het heet beginnersgeluk.”

   “Maar waarom gebeurt dit?”

   “Omdat het leven wil dat je je persoonlijke legende nastreeft.”

In dit artikel vertel ik je over mijn Persoonlijke Legende.

Het ging als volgt:

Het begin van de reis

Ik zal nooit de eerste keer vergeten dat ik drumde. Ik was 5 jaar oud. Elke keer als ik naar  mijn grootmoeder ging, sprong ik op de keukenstoel en vroeg haar:

“Oma, wil jij de drums voor mij opzetten?”

Met het geduld dat alleen grootmoeders hebben, pakte ze alle potten en pannen en zette ze op tafel. Theelepels waren mijn favoriete drumstokjes. Ik bracht hele middagen door met het verkennen van de mogelijke geluiden. De melkketel was een perfecte snaredrum. De deksels klonken anders, afhankelijk van waar je ze sloeg.

Kort daarna ontving ik een speelgoeddrumstel en begon mijn professionele leven. De middagen bracht ik nu thuis in de woonkamer door met de drums en een speelgoedrecorder. Ik speelde hele concerten waarin ik de dirigent, de drummer, de zanger en het publiek was. Het is allemaal opgenomen op cassette.

Het lijkt het begin van het verhaal van een wonderkind, maar kort daarna gaf ik de plastic stokjes op en vergat ik de drums volledig.

Tot het laatste jaar van de middelbare school.

Een dringende behoefte om te spelen begon zijn stem te verheffen. Ik on hem niet meer negeren. Tot dan toe had ik nog nooit een echt drumstel aangeraakt. Maar elke keer dat ik naar een nummer luisterde, visualiseerde ik mijn handen die vakkundig over de set bewogen.

Ik moest het proberen.

Openbaring

Een verre neef van mij speelde in een band en nodigde mij uit voor repetities. Ik heb mijn ogen geen moment van de drummer afgewend.

Toen gebeurde het.

De band neemt een pauze en de drummer zegt:

“Wil je proberen?”

Ik pak de drumstokjes en zit achter het drumstel. De magie gebeurt.

Een soort van elektriciteit shock. Het was alsof ik vervreemd was van de werkelijkheid. Van buitenaf zag ik een soort lichtgevende tunnel die begon bij het kind dat op de potten van zijn grootmoeder speelde. Ik kon het einde ervan niet zien. Ik wist gewoon dat dit De weg was.

Ik gehoorzaamde de oproep.

De eerste drumlessen

De middelbare school bood ‘s middags drumlessen aan. Ik heb mij aangemeld met de mededeling dat ik niet wilde meedoen aan de eindejaarsconcert.

“Maak je geen zorgen, als je nog nooit hebt gedrumd, kun je waarschijnlijk niet meedoen”, zei de drumleraar.

Het probleem was dat dezelfde leraar na 3 lessen tegen mij zei:

‘Ik had niet verwacht dat je het zo snel zou leren. Een band is op zoek naar een drummer. Je zou veel leren door met ze te spelen.”

Ik kon mijn oren niet geloven. Ik had nog nooit aan een dergelijke mogelijkheid gedacht. Toch was er geen spoor van de angst die ik had bij het aanmelden.

‘Ik zou het heel leuk vinden. Wanneer repeteren ze?”

“Dinsdagmiddag. Ik zal een lijst voor je maken van de liedjes die ze spelen’

Het repertoire was beslist rock: Black dog van Led Zeppelin, Sympathy for the Devil van de Rolling Stones, Have a cigar in de Foo Fighters-versie, Knocking on Heaven’s door in de Guns’n’Roses-versie.

Tijdens deze periode leerde ik spelen met het arrangeren van liedjes. Ik raakte bekend met de verschillende delen waaruit een rocknummer bestaat en begreep de effecten en het potentieel van de dynamiek.

Op 8 mei 2003 gaf ik mijn eerste concert. Achter het podium met de andere jongens van de bands die gingen optreden kon ik amper 5 minuten stilzitten. De spanning was torenhoog, maar toen we begonnen te spelen verdween deze plotseling. Ik was in de Flow, dat gebied waar de tijd lijkt te stoppen en alles vanzelf lijkt te gaan.

Ik maakte deel uit van het Geheel en wist instinctief dat dit juist was.

De eerste grote keuze: inschrijven aan het Saint Louis College of Music

Na de middelbare school schreef ik me in aan de Universiteit van Rome Tor Vergata, faculteit Cultureel Erfgoedwetenschappen, archeologische specialisatie. Geschiedenis en archeologie zijn nog steeds twee van mijn grootste passies. De eerste twee jaar heb ik alle examens afgelegd. Ik had goede cijfers. Toch brandde het vuur van de passie niet zoals ik had verwacht.

Om mijn passie na te streven, moest ik andere keuzes maken. Zonder al te veel twijfel viel de keuze op het Saint Louis College of Music in Rome. Er was alleen één probleem: omdat het een privéschool was, lag het duidelijk buiten mijn financiële middelen. Het was nog steeds mijn keuze en ik wilde alle verantwoordelijkheden die daarmee gepaard gingen op mij nemen. Toen had ik een parttime baan in een luxe hotel in het centrum van Rome, maar ik verdiende niet genoeg. Ik had een andere baan moeten zoeken.

Op mijn vrije dagen deelde ik flyers uit in verschillende kwadranten van de stad Rome. Rond dezelfde tijd hadden twee collega’s van het hotel een schoonmaakbedrijf opgericht en mij gevraagd om bij hen te komen werken. Ik zou ‘s morgens vroeg moeten werken om de etalages van enkele winkels in het winkelcentrum Parco Leonardo in Fiumicino te reinigen. Om vroeg te kunnen beginnen, had ik bij zonsopgang het huis moeten verlaten. Maar ik had wel een zekere vrijheid van werkorganisatie en dat vond ik fijn.

Studeren aan Saint Louis College of Music was een voorrecht voor mij. Het gewicht van de emmers vol water en zeep waarmee ik ‘s ochtends vóór de lessen werkte, deed me genieten van elke minuut die ik daar doorbracht. Voor het eerst in mijn leven was ik op een plek met mensen zoals ik die de roep van muziek hadden gehoord en de moed hadden gehad om die te volgen.

Van de vele leraren die ik had, heb ik niet alleen de basis geleerd. Ik observeerde ze zoals een wetenschapper een element onder een microscoop observeert. Ik absorbeerde hun essentie en herkende daarin hetzelfde vuur dat in mij brandde.

(Dubbel) werken en studeren

Meerdere keren heb ik twee banen gecombineerd. Ik werd nog steeds af en toe gebeld vanuit het hotel. Ik had mijn beschikbaarheid voor nachtdiensten opgegeven. Ik verliet mijn dorp om 22.00 uur om naar Rome te gaan. Ik werkte in de ploeg van 23.30 uur tot 7.00 uur. Door ervaring leerde ik de uit te voeren taken zo te beheren dat ik mezelf een paar uur rust gunde. Daarna ging ik naar het winkelcentrum en werkte nog een paar uur tot tien uur. Daarna rende ik naar de auto om naar de les te gaan.

11.30 uur was meestal het kritieke tijdstip. Ik werd altijd moe en merkte dat ik mijn ogen sloot zonder het zelfs maar te beseffen. Ik werd vaak wakker en keek om me heen om te zien of de leraar of mijn klasgenoten iets hadden opgemerkt. Niemand heeft mij ooit iets verteld, ik weet niet of het uit begrip was of omdat ze het eigenlijk nooit hebben opgemerkt.

Ik heb veel en met discipline gestudeerd. Ik leerde omgaan met tijd, (weinig) geld en energie. Het leek mij logisch om een ​​doel te hebben en uitsluitend te streven naar het bereiken ervan. Er waren geen afleidingen, er waren geen twijfels, er waren geen problemen. Er was alleen maar een verlangen om te doen.

De eerste vier jaar heb ik te maken gehad met complementaire piano, ritmesectie, zang, gesproken en ritmische solfège, klassieke harmonie, gehoortraining en heel veel nieuwe muziek.

Bachelor in Jazz

Met een perfecte timing (iets met “persoonlijke legende”?), toen ik net de driejarige cursus in multistylistic drumming had afgerond, kreeg Saint Louis de erkenning van het diploma dat gelijkwaardig was aan een diploma van het Conservatorium. Ik kon nog drie jaar studeren en ik heb voor de richting Jazz gekozen.

Een periode van nieuwe muziek begon en de werkelijkheid veranderde mee. De ontdekking van Jazz heeft mij een mooie les geleerd: als we zeggen dat we iets niet leuk vinden, bedoelen we eigenlijk dat we het niet begrijpen.

Ik heb veel verschillende stijlen gestudeerd en gespeeld met veel verschillende mensen. De telefoon ging steeds vaker. Naast mijn jazz-studies was ik ook actief in de popscene. Ik speelde met veel artiesten uit de Italiaanse popscene en toerde door het hele land. Ik begon het werken in het winkelcentrum wat rustiger aan te doen, in een poging meer ruimte te maken voor inkomsten uit muziek. Ik begon te werken als drumleraar, zowel privé als op een aantal scholen in Rome.

Afstuderen en kansen

Voor mijn scriptie besloot ik me te verdiepen in de geschiedenis van de drum, waarbij ik onderzoek deed naar de oorsprong van Jazz drumming. Door alle informatie die ik in die jaren heb geleerd in een historisch-culturele context te plaatsen, werd mijn passie voor dit instrument verder versterkt.

Op 1 oktober 2015, mijn dertigste verjaardag, studeerde ik cum laude af.

Een paar weken eerder, zonder enige verwachtingen, had ik een studiebeurs aangevraagd om stage te lopen in een Conservatorium in de EU. Ik heb voor Denemarken gekozen.

De volgende stap: Master in Jazz

Na mijn afstuderen aan het Saint Louis College of Music schreef ik me in voor de Master in Jazz Drums aan het Licinio Refice Conservatorium in Frosinone. De cursussen begonnen rond half oktober en zouden twee jaar duren.

De overgang naar werk: docent op het Saint Louis College of Music

Tegelijkertijd werd ik gebeld door het Saint Louis College of Music. Ik begon te werken als invaller voor mijn eerste leraar en kreeg toen mijn eerste leerlingen. De trots die ik voelde op mijn eerste werkdag vergoedde meteen alle offers die ik tot dan toe had gebracht.

Op die school was ik letterlijk vanaf nul begonnen. Ik heb hard gewerkt om het te kunnen betalen en ik heb veel gestudeerd, zonder mezelf te sparen. Nu merkte ik dat ik een van de leraren was. Als ze mij dit aan het begin van mijn reis hadden verteld, had ik het nooit geloofd (weer: iets met “persoonlijke legende”?).

Voor het eerst kon ik in mijn levensonderhoud voorzien door uitsluitend met muziek te werken. Ik heb mijn baan bij het winkelcentrum opgezegd. Ik denk altijd met dankbaarheid terug aan die tijd.

Ik was blij, trots op wat ik had bereikt. Na zoveel offers begon ik enige stabiliteit te vinden.

Totdat ik een mail kreeg waarin de kaarten op tafel veranderden: de aanvraag voor de beurs die ik zonder verwachtingen had volbracht, was geaccepteerd.

Op weg naar nieuwe horizonten: de ervaring in Denemarken

Sinds half januari werd ik verwacht op het Det Jyske Musikkonservatorium in Aalborg.

Het was een periode van grote twijfels. Ik was net aangenomen bij Saint Louis en moest al zes maanden verlof aanvragen. Ik was bang dat ik vervangen zou worden, dat ik ‘de trein zou missen’. Ik wist niet wat ik moest doen.

Integendeel, de stem in mij bleef aandringen om de beurs te aanvaarden en de ervaring in Denemarken op te doen. Ergens diep van binnen ontstond het besef dat blijven investeren in mezelf het enige juiste was om te doen, altijd en hoe dan ook.

“Als je nu stopt, blijf je een van de velen”, dacht ik. Of beter gezegd, voelde ik.

Ik ben op 13 januari vertrokken. Ik had 6 maanden voor de boeg waarin ik drums en ritmische analyse mocht leren aan conservatoriumstudenten. De structuur was indrukwekkend, modern in elk opzicht. Elke student had een pas waarmee hij 24 uur per dag, zeven dagen in de week toegang had tot het conservatorium.

Ik stelde een programma voor dat gebaseerd was op rudimental technique en onafhankelijkheid. Ik ontmoette veel uitstekende muzikanten en voor het eerst kwam ik een onderwijsaanpak tegen die anders was dan de onze. Academisme maakte hier plaats voor de ontwikkeling van creativiteit en individualiteit. Een zin van mijn teamleider bleef in mijn hoofd hangen: “Als de volgende John Lennon arriveert, moet ik hem dan niet toelaten omdat hij niet slaagt voor het eartrainingsexamen?”

Ik heb altijd een zwak gehad voor situaties die mij verbijsterd achterlaten. Het is precies daar, als ik alle ‘zekerheden’ zie afbrokkelen, dat ik de kracht van groei en ontwikkeling voel. Zo leerde ik steeds minder zekerheden te hebben. De grens tussen pijler en ballast is te labiel.

Voor het eerst in mijn leven mocht ik lesgeven in een andere taal dan de mijne. Het beheersen van de abstractie die soms nodig is tijdens uitleg heeft mijn Engels op een uitstekend niveau gebracht.

Ik werd ondergedompeld in een totaal andere culturele realiteit. Ander gebruik, andere gewoonten. Het klimaat zorgde voor een andere levensstijl die ik meteen omarmde.

Deze ervaring speelde een fundamentele rol in mijn opleiding als muzikant en als docent.

Op 19 mei 2016 keerde ik terug naar Italië.

Erasmus en ontmoetingen: alles verandert

Door de stage liep ik een achterstand op bij de examens van het eerste studiejaar. Het was duidelijk dat de masteropleiding een extra jaar zou duren.

Niet alle lessen waren interessant. Er was een onderwerp dat, ondanks de aanvankelijke wrijving, indruk op mij maakte: analyse van klassieke vormen. Ik kan niet zeggen dat de lessen baanbrekend waren wat betreft methodologie en betrokkenheid van studenten. Ik probeerde toch te zoeken wat ik kon leren en mijn ontvankelijkheid veranderde.

Tijdens deze lessen werd het zaadje geplant dat een paar jaar later zou bloeien, waardoor ik verliefd werd op klassieke muziek.

De ontmoeting die alles veranderde

“Het leven is datgene dat gebeurt terwijl je bezig bent met andere dingen”, zei Lennon ooit.

Terwijl ik bezig was met het (her)bouwen van mijn persoonlijke, werk- en muzikale leven, vond er een gebeurtenis plaats die een beslissend kruispunt in mijn leven betekende: in een reeks van bijna magische toevalligheden (“persoonlijke legende”?) ontmoette ik op 19 oktober 2016 mijn vrouw.

Op de ochtend van 19 oktober kreeg ik een telefoontje van een vriend van mij. Hij vroeg mij of ik ‘s avonds vrij was om de drummer van het ziek geworden trio te vervangen. Ik accepteerde het en op een bepaald moment in de avond zag ik haar binnenkomen en ik begreep meteen dat mijn leven op het punt stond te veranderen.

We hebben veel gekletst. De volgende ochtend hebben we een kop koffie voor het Colosseum gedronken voordat ze weer vertrok.

Want er was één klein detail: zij woonde in Nederland.

Hoe verder?

Na het eerste jaar van een langeafstand relatie begon ik na te denken over een manier waarop we meer samen konden zijn. Het was de bedoeling dat ik een extra jaar aan het conservatorium zou doen en ik stond zeker niet te springen bij het idee.

Toen kreeg ik het idee: waarom ga ik niet in het buitenland studeren? Ik had de Erasmusbeurs kunnen aanvragen om naar een van de Nederlandse conservatoria te gaan. Zo kon ik samen met Carolien mijn studie voortzetten (en afmaken).

Ik heb gesolliciteerd bij Codarts in Rotterdam en Prins Claus in Groningen. Na een paar weken kreeg ik reactie uit Groningen. Ik was aangenomen als Erasmusstudent voor de New York Jazz master.

New York Jazz Master en… huwelijksaanzoek

Het concept van de New York Jazzmaster is dat er wekelijks een actieve muzikant uit de New Yorkse scene als special guest les komt geven.

Ik had twee drumleraren, één per semester. Ik begon met Joost van Schaaik. Zeer sterke persoonlijkheid. Verliefd op jazz en zeer gedisciplineerd op het instrument. Zoals van al mijn andere leraren heb ik veel van hem geleerd door hem te observeren.

Studeren bij hem was beslissend voor de rijping van mijn techniek. Ik kon een lichtere aanpak ontwikkelen, waarbij ik elk slag als voorbereiding op de volgende beschouwde.

Het tweede semester studeerde ik bij Steve Altenberg. Hem een ​​drummer noemen zou een understatement zijn, gezien zijn vaardigheden op de piano. Bij hem leerde ik luisteren en creëren met de drums. Samen hebben we ook gewerkt aan de analyse en ontwikkeling van harmonie ideeën op de piano, om beter te begrijpen hoe we het beste achter de vellen kunnen communiceren.

Leefde ik in Denemarken in een Europese context, in Groningen leefde ik in een mondiale context. In mijn klas zaten leerlingen uit Brazilië, China, Zuid-Korea, maar ook uit Spanje en Litouwen.

Ik overdrijf niet als ik zeg dat deze studie-ervaring bepalend is geweest voor mijn stilistische en muzikale ontwikkeling. Ik heb een ondernemerscursus gevolgd waar ik de basis van personal branding heb geleerd om mezelf te zien als een allround ondernemer, in plaats van alleen maar een ‘drummer’. Ik begon me meer op mezelf als individu te concentreren, in plaats van altijd terug te vallen op de kracht van de groep.

Het huwelijksaanzoek

Het leven bij Carolien ging intussen steeds beter. De maanden volgden elkaar snel op, terwijl ik steeds meer verliefd werd op haar en op het Land.

Op 7 maart, haar verjaardag, besloot ik de stap te zetten. Toen ik terugkwam van mijn werk, liet ik haar de woonkamer vol kleurrijke ballonnen vinden. Op sommige van deze ballonnen waren letters geschreven. Vervolgens vroeg ik haar om ze te zoeken en ze bij elkaar te voegen om te zien welke zin ze maakten.

Wil jij met mij trouwen?

Ik controleerde de zin steeds opnieuw voordat ik de letters op de ballonnen schreef.

Ze bleef maar zeggen: “Echt waar?”. Mijn hart leek uit mijn borst te willen komen. We omhelsden elkaar ontroerd. We wisten dat we zojuist een cruciaal punt in ons leven hadden bereikt.

De verhuizing naar Nederland

De beslissing om te trouwen betekende dat we moesten blijven samenwonen. Ja, maar in Italië of in Nederland? We hebben er vaak over gesproken en geen van ons heeft ooit geprobeerd de ander te overtuigen. We hebben samen de situatie geanalyseerd en geprobeerd te begrijpen wat de meest functionele oplossing zou zijn.

In Nederland blijven bleek de juiste keuze.

Soms denk ik terug aan die momenten en ben ik verbaasd hoe gemakkelijk ik zo’n beslissing nam. Verhuizen betekent het omarmen van een andere realiteit met als essentiële voorwaarde het verlaten van de realiteit waar je vandaan komt. Vertaald: plaatsen, vrienden, genegenheid, ouders, banen, geuren, smaken, gewoonten, kleuren, gezegden, manieren van spreken.

Ik moest alles in Italië achterlaten en alleen de herinnering aan de emoties en de betekenis die ze tot dat moment in mijn leven hadden, meenemen.

Toch voelde ik dat dit de juiste keuze was om te maken (iets met “persoonlijke legende”?). Opnieuw die innerlijke stem, die wijsheid die zich altijd heel duidelijk laat horen.

Ik keerde terug naar Italië om mijn masterscriptie te bespreken. Betoverd door de ontdekkingen die tijdens de Nederlandse studie had gedaan, deed ik wat onderzoek naar Melodic Drumming. Na een paar dagen keerde ik terug naar Nederland, deze keer om te blijven.

Ik zou liegen als ik zei dat het gemakkelijk was. Na de eerste periode waarin alles ontdekking is, kom je in een soort limbo waarin je nog geen deel uitmaakt van de nieuwe realiteit, maar ook geen deel meer van de oude. Voor een bepaalde tijd ben je staatloos.

Een nieuwe uitdaging: Diploma Nederlands als muziekleraar

Om de integratie te versnellen ben ik meteen Nederlands gaan studeren. Het leren van de taal was essentieel om snel de arbeidsmarkt te betreden.

Ik heb op andere banen gewerkt om de financiële stabiliteit te bereiken die nodig is om plannen te maken voor de toekomst. Ik wilde mijn passie voor muziek combineren met die van lesgeven.

Op dat moment besloot ik een andere studie te gaan volgen. Ik had nog twee jaar studie voor de boeg. De stem stelde mij gerust dat dit de juiste weg was. Zoals altijd (vertrouwde) ik blindelings (hoef ik nog “persoonlijke legende” te schrijven?).

Terwijl ik werkte als assistent-kok in het restaurant van een prachtig landgoed, schreef ik me in aan het ArtEZ conservatorium in Enschede. Hier behaalde ik mijn derde Diploma, deze keer als muziekdocent.

Ik herontdekte de filosofie van de Deense aanpak en vooral ontdekte ik het gebruik van technologie in het lesgeven. Mijn afstudeerproject was het ontwerpen van een prototype van een augmented reality-app om pianoles te vergemakkelijken.

Deze twee jaren waren beslissend voor het leren van de taal. Alle cursussen waren in het Nederlands, alle klasgenoten spraken Nederlands. Het was heerlijk om mezelf te herontdekken achter nieuwe klanken, nieuwe woorden, nieuwe manieren van zeggen en dus van doen.

Tegelijkertijd heb ik mijn onderwijs- en pedagogische vaardigheden ontsloten. Ik raakte erg gepassioneerd door lesgeven en de verschillende manieren van leren.

Een nieuw begin: carrièremogelijkheden

Twee maanden na mijn afstuderen kwam ik midden in de pandemie een vacature tegen van de middelbare school waar ik een paar maanden eerder stage had gelopen.

Ik besluit te solliciteren. Een paar dagen later word ik uitgenodigd voor een gesprek.

Twee weken later krijg ik een telefoontje terwijl ik aan het werk was in het restaurant. “Ik ben blij je te kunnen vertellen dat je bent aangenomen,” zegt de teamleider, “kun je over twee weken beginnen?”

Met mijn hart in mijn mond keer ik terug naar het restaurant. Ik ga naar de keuken en vertel het aan de eigenaar.

“Gefeliciteerd uit de grond van mijn hart”, zegt hij, “wanneer moet je beginnen?”

«Over twee weken, maar dat kan niet omdat ik je een maand opzegtermijn zou moeten geven om te stoppen»

“Je hebt hard gewerkt om dit resultaat te bereiken. Ik zal zeker niet degene zijn die je problemen zal bezorgen. Je kunt gemakkelijk over twee weken starten met de nieuwe baan. Het gaat hier goed met ons.”

Ik herinner me nog de tranen van dankbaarheid toen ik deze woorden hoorde. Alle vermoeidheid, de stress, de hele lange dagen, in de pauzes op de iPad aan de scriptie werken. Alles viel ineens op zijn plek.

Ik ben 3 jaar geleden begonnen als docent CKV. Dit jaar tekende ik een vast contract als muziekdocent op de ISK-locatie van dezelfde school.

De geboorte van MoreDrums: het begin van mijn Drumschool

Een andere droom van mij zag drie jaar geleden het licht. Via de percussionist van een ensemble waarin ik speelde, ontmoette ik een drummer die les gaf in Deventer, waar wij wonen. Ik ging een keertje op bezoek en het klikte meteen.

Na die dag heb ik een tijdje niets meer van hem gehoord. Dan op een dag gaat de telefoon en zie ik zijn naam op het scherm. Wij waren half juni.

“Ik kreeg een vast contract op de school waar ik werk en ik zou de drumlessen niet meer kunnen geven. Als je beschikbaar was, zou ik mijn studenten kunnen aanraden een proefles bij je te krijgen. Ik zou het vreselijk vinden om ze zonder alternatief achter te laten. Is dat een idee?”

“Wauw, ik ben zo blij voor je! Het lijkt mij een uitstekend idee.” Zeg ik tegen hem. “Ik zou het zeker heel leuk vinden. Wanneer zou ik kunnen beginnen?”

«Het schooljaar begint in de laatste week van augustus», legt hij uit, «denk je dat je het lukt?»

Ik had mij moeten inschrijven bij de Kamer van Koophandel, de ruimte moeten inrichten waar ik de lessen zou geven, een website moeten opzetten met alle informatie en al het lesmateriaal klaar moeten leggen.

“Zeker!” Niet bang zijn voor de hoeveelheid werk is altijd een van mijn kenmerken geweest.

In augustus 2021 opende ik mijn eigen drumschool MoreDrums in Deventer. Dankzij onderwijs op maat voor elke leerling en een gedegen pedagogie bereikte ik snel het maximaal mogelijke aantal leerlingen, waarbij ik een wachtlijst moest hanteren.

Conclusies

Van nature zijn de mogelijke scenario’s in iemands leven oneindig. Elke gemaakte keuze opent tot nu toe onbestaande combinaties. Een beetje zoals bij een schaakspel. Na slechts 3 zetten zijn er negen miljoen mogelijke spellen om te spelen.

Naast het vormgeven van ons heden spelen de effecten van onze keuzes een nog belangrijkere rol: ze bepalen onze biografie. Elk kruispunt vertegenwoordigt een deel ervan en de waarden die we hebben gevolgd om de richting te kiezen die we willen inslaan, vertellen wie we zijn geweest en dus wie we zijn geworden.

Door dit artikel te schrijven, heb ik alle fundamentele stappen van mijn reis op papier gezet.

De sensatie van het volgen van een pad, dat de afgelopen jaren slechts een perceptie was, werd in al zijn helderheid onthuld. Dit hielp mij op moeilijke momenten, toen ik werd aangevallen door de twijfel dat ik de verkeerde keuzes had gemaakt.

Als ze mij tien jaar geleden hadden verteld dat ik naar Nederland zou verhuizen, met een prachtige vrouw, een prachtige zoon, een vast contract op een prachtige school, een eigen drumschool in een prachtige stad, dan had ik melancholisch geglimlacht in de overtuiging dat het maar een droom was.

Maar ik wilde het. En dus deed ik het.

Ik volgde mijn persoonlijke legende.

En jij? Wat is het dat je echt wilt? Wat is jouw persoonlijke legende? Ben je dapper genoeg om je legende waar te maken?