More Blog.

MoreDrums, MoreThoughts, MoreSport.

Everything is more!
Read Blog Latest Post
25 mei 2024
MoreTHOUGHTS Permalink
metacognitie in lesplannen

Integratie van Metacognitie in Lesplannen: Een Praktische Gids voor Docenten

mei 25, 2024

Het integreren van metacognitieve strategieën in lesplannen kan docenten helpen om leerlingen te voorzien van de vaardigheden die nodig zijn voor effectief leren en zelfregulatie. Door bewust te zijn van hun eigen leerprocessen, kunnen leerlingen beter plannen, monitoren en evalueren, wat leidt tot verbeterde leerprestaties en verhoogde motivatie.

Wat is Metacognitie?

Metacognitie betekent “voorbij cognitie” en verwijst naar “denken over denken” of “weten over weten”. Het is cruciaal in het leerproces, omdat het de lerende ondersteunt met de beste strategieën voor leren en probleemoplossing. Metacognitie helpt niet alleen bij academisch succes, maar ook bij het oplossen van dagelijkse problemen en het nemen van beslissingen.

De Drie Componenten van Metacognitie

1. Metacognitieve Kennis

Metacognitieve kennis is wat je weet over je manier van leren, denken en probleemoplossing. Het omvat het bewust zijn van hoe we deze taken uitvoeren. Deze kennis is onderverdeeld in drie categorieën:

    • Declaratieve Kennis

Declaratieve kennis betreft het soort kennis waarbij je kunt aangeven wat werkt en waarom. In dit geval verwijst het naar het kunnen aangeven hoe je leert en welke factoren het proces beïnvloeden. Bijvoorbeeld, je weet dat je beter leert door visuele hulpmiddelen zoals diagrammen en mindmaps te gebruiken.

    • Procedurele Kennis

Procedurele kennis betekent weten hoe en wanneer verschillende procedures, methoden, theorieën, enz. toe te passen. Het verwijst naar leermethoden die je kent of in het verleden hebt toegepast. Bijvoorbeeld, je weet hoe je een samenvatting moet maken van een tekst of hoe je een wiskundig probleem stap voor stap oplost.

    • Conditionele Kennis

Conditionele kennis verwijst naar het kunnen bepalen wanneer en waarom je Declaratieve of Procedurele kennis zou moeten gebruiken. Mentale modellen kunnen hierbij helpen. Bijvoorbeeld, je weet dat je een mindmap moet gebruiken wanneer je een complex onderwerp leert omdat het helpt om verbanden te zien.

2. Metacognitieve Regulatie

Metacognitieve regulatie zijn de activiteiten en strategieën die je gebruikt om je denken te optimaliseren en te controleren. Dit omvat het plannen van je aanpak, het monitoren van je voortgang en het evalueren van je resultaten.

3. Metacognitieve Ervaringen

Metacognitieve ervaringen zijn de gedachten en gevoelens die je hebt terwijl je iets leert of probeert een probleem op te lossen. Dit kan bijvoorbeeld het gevoel zijn van frustratie wanneer je vastloopt, of het gevoel van voldoening wanneer je een moeilijk concept begrijpt.

structuur metacognitieHet Belang van Metacognitie

De juiste interactie van deze drie elementen speelt een cruciale rol bij zinvol leren. Door metacognitieve strategieën te gebruiken, kunnen leerlingen hun leerervaringen verbeteren, zelfregulatie ontwikkelen en beter presteren in zowel academische als niet-academische situaties.

Metacognitie en Motivatie

Het verbeteren van metacognitie leidt tot een verbetering van de motivatie bij het leren. Om dit te doen, moet de leerling drie vaardigheden beheersen:

    • Planning

Wanneer je besluit om iets te studeren en te leren, denk dan na over welke strategieën het meest geschikt zijn voor het leren van het onderwerp. Deze taak wordt uitgewerkt door de interactie van Declaratieve (wat), Procedurele (hoe, strategieën) en Conditionele kennis (wanneer). Goede planning omvat het stellen van doelen, het bepalen van benodigde bronnen en het vaststellen van een tijdlijn.

    • Monitoring

Bewust zijn van de voortgang helpt om op koers te blijven. Wanneer je met iets moeilijks te maken hebt, probeer dan het probleem te analyseren, hiaten te vinden en deze op te vullen met verder onderzoek of studie. Dit is cruciaal voor zinvol leren. Effectieve monitoring omvat zelfcontrole, zelfevaluatie en het bijhouden van vooruitgang.

    • Evaluatie

Wanneer je klaar bent met studeren, reflecteer dan op hoe het ging. Heeft de leermethode geholpen, of moet je deze aanpassen voor de volgende studie? Evaluatie helpt bij het verbeteren van toekomstige leerstrategieën door te leren van ervaringen en fouten.

Conclusie

Metacognitie is een krachtig hulpmiddel voor zowel lerenden als docenten. Door de ontwikkeling en toepassing van metacognitieve vaardigheden kunnen leerlingen effectiever leren en beter presteren. Het bevorderen van metacognitie in het onderwijs kan leiden tot diepgaandere leerervaringen en een verhoogde motivatie om te leren. Voor verdere verdieping en differentiatie van leerdoelen is de Taxonomie van Bloom een waardevol kader dat complementair werkt met metacognitieve strategieën.

11 mei 2024
MoreTHOUGHTS, The Polymath Quest 🇳🇱 Permalink
Bloom's Taxonomie

Taxonomie van Bloom: differentiatie en complexe leerdoelen

mei 11, 2024

De Taxonomie van Bloom is een classificatiesysteem om leerdoelen te categoriseren in verschillende niveau’s van complexiteit. 

Achtergrond van de Taxonomie

Deze methode werd door Benjamin Samuel Bloom (1913-1999) samen met andere onderwijspsycologen bedacht en geïntroduceerd. 

Het startpunt van hun onderzoek was, dat de verschillen in leerstijlen en tempo cruciaal zouden zijn om hogere leerdoelen te behalen.

De werkgroep beschouwde de student als een persoon die zijn leren en leven zelf stuurt (ook interessant: Self Determination Theory). In dit proces, gebruikt hij het denken, doen en voelen. 

De drie domeinen van de Taxonomie van Bloom

De taxonomie van Bloom bestaat daarom uit 3 hiërarchische domeinen: 

  1. Cognitief (denken)
  2. Affectief (voelen)
  3. Psychomotorisch (doen)

 Oorspronkelijk dacht man dat alleen het cognitieve niveau van belang voor het onderwijs zou zijn. In werkelijkheid is de combinatie van de drie domeinen een toegevoegde waarde, die het verschil kan maken.

Cognitief domein

Bloom’s classificatiesysteem onderscheidt zes niveaus. In het originele werk werden er zelfstandige naamwoorden gebruikt: kennis, begrip, toepassing, analyse, synthese en evaluatie. 

Een vaak voorkomende misvatting, is dat de volgorde als stappenplan zou moeten worden gebruikt. Volgens Bloom, geeft de volgorde alleen de mate van complexiteit weer. 

In een later herziene taxonomie (Krathwohl en Anderson, 2001), werden de naamwoorden door werkwoorden vervangt: onthouden, begrijpen, toepassen, analyseren, evalueren, creëren. 

Naast de vervanging, werden ook niveau 5 en 6 omgewisseld. 

Tevens werd een nieuwe dimensie toegevoegd. Dit omschrijft de verschillende soorten van kennis, van concreet naar abstract. We hebben: 

  1. Feitenkennis. De basiselementen (kennis van terminologie en specifieke feiten) van een onderwerp, of discipline, of een probleem. 
  2. Conceptuele kennis. Dit wordt ook Declaratieve kennis genoemd. De relatie tussen de feiten wordt hier benadrukt. Het omvat begrip van concepten, principes, theorieën en andere vormen van classificaties.
  3. Procedurele kennis. Dit is het weten hoe en wanneer een bepaald theorie, of model, of stuk van conceptuele kennis moet worden toegepast. 
  4. Metacognitieve kennis. Metacognitie verwijst naar ‘denken over denken’ of ‘weten over weten’. Het is cruciaal in het leerproces, omdat het de leerling ondersteunt met de beste strategieën voor leren en probleemoplossing. 

4 soorten kennis Bloom

Het combineren van de twee dimensies biedt veel mogelijkheden voor differentiatie. De leerling kan een stapje hoger naar de complexiteit van denkprocessen en een stapje verder in soort kennis.

De 6 niveaus zijn verdeeld in lagere (1-3) en hogere (4-6) orde van denken. 

Lagere orde van denken

  1. Onthouden: Reproductie, herkennen en onthouden van feiten. 
  2. Begrijpen: Ideeën, feiten, begrippen kunnen uitleggen, interpreteren en classificeren.
  3. Toepassen: Kennis of informatie kunnen gebruiken of toepassen in andere contexten.

Hogere orde van denken

  1. Analyseren: Informatie in first principles [Kennis opdelen in onderdelen waarvan je absoluut zeker weet dat ze waar zijn.] kunnen opdelen, om verbanden en relaties te kunnen vastleggen.
  2. Evalueren: een (gekozen) strategie, informatie, methoden kunnen controleren, beoordelen en argumenteren. Dit versterkt metacognitie and leren. 
  3. Creëren: Nieuwe perspectieven, ideeën, producten of ontwerpen kunnen produceren aan de hand van de opgedane kennis.

Affectief domein

Het affectieve domein beschrijft het emotionele vermogen en is daarom gericht op het bewustzijn van houding, emoties en gevoelens. Gezien hun aard, zijn deze geen doelen die in een les of schooljaar kunnen worden bereikt. 

Het affectieve domein bevat vijf onderdelen:

  1. Ontvangen: de leerling staat open voor prikkels en informatie.
  2. Redeneren: de leerling verwerkt deze informatie en relativeert deze aan zijn ervaringen of reeks opgedane kennis.
  3. Waarderen: de leerling kan waarde hechten aan de nieuwe informatie 
  4. Organiseren: de leerling past zijn/haar algemene set van normen en waarden op basis van de reeks ervaringen of opgedane kennis.
  5. Karakterisering: de leerling ontwikkelt een levensvisie gebaseerd op het geüpdatet set van normen en waarden.

Goede kennis van dit domein biedt veel mogelijkheden voor beter onderwijs. 

Om intrinsieke motivatie aan te spreken, zou de docent activerende principes kunnen inzetten. Deze zijn inputs en prompts om de houding van de student aan te passen, zoals nieuwsgierigheid, relevantie, anticipatie, etc. 

Op deze manier staat de student open voor het ontvangen van nieuwe informatie, die door middel van structurerende principes kan worden verankerd aan voorkennis. Voor een optimaal resultaat, is het belangrijk om rekening te houden met de Cognitive Load Theory. 

We hebben net een link gelegd tussen het cognitieve en het affectieve domein. 

Kennis van de verschillende dimensies van feedback is een toegevoegde waarde voor de docent om deze processen bij te sturen.

Psychomotorisch domein

Dit domein werd doorontwikkeld en beschreven door Anita J. Harrow. Het omvat het doelgericht kunnen gebruiken van het lichaam om met materialen te kunnen werken en bepaalde bewegingen uit te voeren. 

 Harrow onderscheidt zes stadia:

  1. Reflexen
  2. Fundamentele bewegingen
  3. Perceptie
    1. Kinetische discriminatie
    2. Auditieve en visuele discriminatie
    3. Tactiele discriminatie
  4. Fysieke potentieel
  5. Complexe bewegingsvaardigheden
  6. Psychomotorische communicatie
    1. Expressieve bewegingen
    2. Interpretatieve bewegingen

Deze stadia zijn complementaire. De student moet het voorliggende stadium beheersen om zich verder te kunnen ontwikkelen. 

Conclusie

In conclusie biedt de Taxonomie van Bloom een uitgebreid framework om leerdoelen te categoriseren en te begrijpen in verschillende domeinen van leren: cognitief, affectief en psychomotorisch. Het cognitieve domein onderscheidt zich door zijn zes niveaus van denken, die een reeks complexiteit vertegenwoordigen in kennisverwerving en -toepassing. Het affectieve domein benadrukt het belang van attitudes, waarden en emoties in het leerproces, terwijl het psychomotorische domein de ontwikkeling van fysieke vaardigheden en bewegingen beschrijft.

Door het begrijpen van deze domeinen en niveaus kan onderwijs worden aangepast om een holistische benadering van leren te bevorderen, waarbij zowel kennisontwikkeling als persoonlijke groei worden gestimuleerd. Het integreren van de taxonomie van Bloom in lesmethoden biedt docenten de mogelijkheid om differentiatie en gepersonaliseerd leren te bevorderen, terwijl het ook de intrinsieke motivatie van studenten kan versterken door het aanpakken van activerende principes en feedbackmechanismen.

Kortom, de taxonomie van Bloom blijft een waardevol instrument voor het ontwerpen en evalueren van onderwijsprogramma’s, waarbij het begrip van leerprocessen en -doelen centraal staat voor effectief en inclusief onderwijs.

Taxonomie van Bloom

08 mei 2024
MoreTHOUGHTS Permalink
Cognitive Load Theory in de klas

Cognitive Load Theory Uitgelegd: Praktische Tips voor Leraren

mei 8, 2024

Cognitive Load Theory (CLT) is een theorie ontwikkeld door John Sweller en legt de rol uit van het kortetermijngeheugen in het leerproces.

Hoe het geheugen werkt

Het geheugen is de hoeksteen van het leerproces. Het bestaat uit 3 verschillende soorten geheugen:

  1. Zintuiglijk geheugen, d.w.z. het contactpunt tussen de persoon en de omgeving. De persoon registreert via de zintuigen prikkels uit de omgeving.
  2. Kortetermijngeheugen, waarbij de informatie die wordt ontvangen met het sensorische geheugen tijdelijk wordt opgeslagen in afwachting van vastlegging in het langetermijngeheugen.
  3. Langetermijngeheugen, waar nieuwe informatie wordt opgeslagen en gegroepeerd in schema’s.

Volgens de onderzoeken van Sweller is het kortetermijngeheugen zeer beperkt. Studies geeft aan dat het in staat is om tussen de 5 en 9 nieuwe stukjes informatie tegelijkertijd te ontvangen. Deze worden 15/30 seconden bewaard, afhankelijk van de complexiteit van de informatie, in afwachting van overdracht naar het langetermijngeheugen. Eventuele extra informatie wordt direct vergeten zonder dat deze wordt verwerkt.

Cognitive Load Theory in de klasCLT in de klas: tips en toepassingen voor leraren

Het bewust zijn van deze dynamiek is van groot belang om de meest geschikte onderwijsstrategie voor de leerling of groep vast te stellen. De toepassing ervan zal beslissende gevolgen hebben voor motivatie in leren, evenals voor metacognitie en leren.

  1. In de fase voorafgaand aan de introductie van nieuwe informatie is het noodzakelijk om het mogelijke niveau van voorkennis (opgeslagen in het langetermijngeheugen) te certificeren op de onderwerp of onderwerp. Om dit te doen is brainstormen een uitstekend hulpmiddel. Dit stimuleert tevens de activering van selectieve aandacht. De verschillende manieren om feedback te geven, zijn een perfecte ondersteuning in deze fase. Zodra het niveau en de kwaliteit van eerdere kennis is vastgesteld, moeten we daaraan strategieën bestuderen om nieuwe informatie te verankeren om de schema’s van het langetermijngeheugen op een logische manier te verbreden.
  2. Het doel van de les mag niet te ver verwijderd zijn van de uitgangssituatie van de leerling. Wanneer nieuwe informatie een te grote sprong vergt, zal er vrijwel zeker sprake zijn van overbelasting van het kortetermijngeheugen. Ook hier zou het negatieve domino-effect kunnen optreden, wat leidt tot verlies van motivatie.
  3. Bij het voorbereiden van lesmateriaal houdt de docent rekening met het soort aangeboden materiaal. Dit kan auditief of visueel zijn. De twee zijn helemaal niet op gespannen voet. Integendeel, de interactie tussen de twee garandeert een beter leerproces. Een overbelasting van het kortetermijngeheugen wordt in plaats daarvan gegarandeerd als de hoeveelheid en het type materiaal alleen visueel of alleen auditief niet is geoptimaliseerd. Als we bijvoorbeeld naar een tabel kijken, wordt onze aandacht automatisch verdeeld tussen het diagram en eventuele aanvullende tekst. Dezelfde overhead wordt verkregen door het aanbieden van een bijdrage waarbij verschillende soorten audio worden toegevoegd (bijvoorbeeld muziek + uitleg).
05 mei 2024
MoreTHOUGHTS Permalink
rouwverwerking

Twee jaar zonder mijn moeder: Lessen en transformaties

mei 5, 2024

Vandaag, 5 mei 2024, zijn er twee jaar verstreken sinds het overlijden van mijn moeder.

Kan rouw overwonnen worden? Hoe genees je van de pijn van het verlies van een ouder?

Het eerste jaar na het verlies van mijn moeder zocht ik als een gek naar de antwoorden op deze vragen. Ik reflecteerde op belangrijke thema’s in het rouwproces, zoals acceptatie en ‘aanwezigheid vinden in afwezigheid’. Ik lag op de goede weg, maar was nog te ver van de finish.

Toen begon ik opnieuw te zoeken. Ik ging duiken in sport, in meditatie, in studie, in kunst. Het was een lang proces, zo langzaam dat ik dacht dat er geen vooruitgang was.

De antwoorden op de twee vragen begonnen binnen te komen, maar ik durfde ze niet te accepteren.

Kan rouw overwonnen worden?

Nee.

Hoe genees je van de pijn van het verlies van een ouder?

Het geneest niet.

Ik voelde me een wiskundige die de toegepaste formule steeds opnieuw controleert en toch tot het onverwachte resultaat komt.

Voor de omgekeerde regel geldt echter dat als het onverwachte resultaat nog steeds correct is, er sprake is van een fout bij de toepassing van de formule.

Ik verlegde mijn aandacht naar de vragen die ik mezelf stelde, en daar vond ik wat ik zocht.

Ik besef dat veel van de argumenten die ik zal presenteren zich op de grens van de filosofie en soms van de metafysica zullen bevinden. Ik ben geen expert op beide terreinen. Wat ik hier zal delen, is het pad dat ik het afgelopen jaar heb gevolgd.

De hoop is dat dit een hulp of misschien inspiratie kan zijn voor mensen zoals ik die geconfronteerd zijn of zullen worden met het verlies van een dierbare.

Het concept van verlies

Slechts een paar maanden na de gebeurtenis besefte ik hoe gewelddadig het was om de kamer te verlaten waar een ouder net was gestopt met leven. Dat moment betekende voor mij een breuk met het verleden. Ik had mijn moeder net zien weggaan. Deze keer voor altijd. Ik zou haar nooit meer zien. Ik zou haar stem nooit meer horen, ik zou haar nooit meer kunnen aanraken. Hoe zou ik nog hetzelfde kunnen zijn?

Toch heb ik, hoewel ik verdwaald was in de pijn, altijd goed op de woorden gelet. Met woorden vormen we onze perceptie van de wereld. Het is belangrijk om de juiste te kiezen.

In deze twee jaar heb ik bijvoorbeeld nooit kunnen zeggen ‘mijn moeder is overleden’. Ik voel mij ongemakkelijk bij het schrijven of uitspreken van deze zin. Niet vanwege de atavistische angst die de dood oproept, maar vanwege het feit dat een dood ding in mijn hoofd iets is dat niet meer bestaat. Iets die is verdwenen. En iets is verdwenen als er geen spoor meer van is.

Zeggen dat er in mij en in de mensen om mij heen geen spoor meer van mijn moeder te vinden is, zou een vergissing zijn.

Het verwerken van de acceptatie gedurende het eerste jaar gaf mij de kracht om mij te focussen op ‘aanwezigheid in afwezigheid’ zoals ik een jaar geleden hoopte. Toen was het puur redeneren, tegenwoordig wordt het steeds meer dagelijkse praktijk.

Hoe je weer tot leven kunt komen

Alle mensen die een trauma ervaren, willen terugkeren naar het leven vóór de tragedie plaatsvond. Toch is deze stelling bedrieglijk.

Je kunt per definitie niet meer terug naar je oude leven. Om het simpele feit dat het niet meer bestaat. Tijd is geen statisch en altijd dezelfde entiteit. Integendeel, het wordt voortdurend opnieuw gegenereerd in een oneindig proces dat aanleiding geeft tot wat wij als het heden ervaren. Het verleden bestaat niet meer, de toekomst bestaat nog niet. Het zijn beide mentale projecties. Desondanks raken we bedwelmd door de illusie dat we ze kunnen beheersen.

Je zou kunnen beweren dat het verleden in ons blijft bestaan, omdat je je een herinnering kunt herinneren. Dat is zeker waar, maar hier schuilt nog een misvatting: als ik je zou vragen wat je op 2 januari 2014 om 15.42 uur hebt gedaan, zou je waarschijnlijk geen antwoord kunnen geven.

Kunnen we zeggen dat dat verleden niet bestaat, omdat je het niet herinnert? Duidelijk niet.

Dit is een bewijs dat we het proces van het onthouden van gebeurtenissen verwarren met het verleden.

Bij het onthouden van gebeurtenissen (ik heb het niet over leren) spelen emoties een fundamentele rol. Maar het probleem was nog lang niet opgelost:

Als ik me alleen de emotioneel relevante gebeurtenissen herinner, waar ging de rest van de Tijd die ik me niet herinner dan naartoe?

Het beantwoorden van deze vraag vereiste de grootste sprong in denken en perceptie die ik tot nu toe heb gemaakt. Aan de basis van dit alles lag een perceptieprobleem. Er moest een ander niveau van Zijn en Tijd zijn.

Ik heb altijd geloofd dat er ergens in mij een regisseur zat, een miniatuur Moreno die aan de touwtjes van mijn lichaam en geest trok.

Dus ging ik hem zoeken. Hij had zeker de antwoorden.

Ik zocht het in mijn hersens en daarna in mijn hoofd. Omdat ik niemand vond, ging ik naar de kist. Hoe bang ik ook was voor de zoekresultaten, ik heb nooit iemand gevonden.

Het was hier dat ik de paradigma herschreef waarmee ik naar de werkelijkheid kijk:

Wat ik eerder identificeerde als de ‘Moreno in miniatuur’ heeft plaatsgemaakt voor die ongecontroleerde ruimte die bewustzijn is. Dit werkt precies als een spiegel. Het geeft getrouw weer wat er om ons heen gebeurt. Elke interpretatie van wat is vastgelegd is in feite een interpretatie, een postuum oordeel. Dit kan positief of negatief worden beïnvloed en verliest daardoor zijn betrouwbaarheid.

Ik herinner me de koude rillingen bij het lezen van deze woorden van Pirandello in Il fu Mattia Pascal:

“En voor meneer Anselmo was dit levensgevoel precies als een lantaarn die ieder van ons in zich draagt; een lantaarn die ons laat zien dat we verdwaald zijn op aarde, en ons kwaad en goed laat zien; een lantaarn die overal om ons heen een min of meer grote cirkel van licht projecteert, waarachter zich de zwarte schaduw bevindt, de angstaanjagende schaduw die niet zou bestaan ​​als de lantaarn niet in ons zou worden aangestoken, maar waarvan we toch te veel moeten geloven dat het waar is Dat is waar, zolang het in ons leeft. Zal de eeuwige nacht ons, als we uiteindelijk met één ademtocht zijn uitgedoofd, verwelkomen na de rokerige dag van onze illusie, of zullen we niet liever overgeleverd blijven aan de genade van het Zijn, dat alleen maar de ijdele vormen van onze rede zal hebben doorbroken?”

Kunst is datgene waarvan je niet weet wat het is, totdat je het nodig hebt.

De paradox van tijdcontrole

Het veranderen van de manier waarop we naar de werkelijkheid kijken, heeft andere realisaties ontsloten. Het eerste concept dat zich in al zijn helderheid openbaarde, was deze absurde illusie van het kunnen beheersen van de tijd.

De afgelopen decennia hebben we er alles aan gedaan om de tijd die nodig is om dingen te doen, te verkorten. Het vliegtuig, de magnetron, de mobiele telefoon, de smartphone. Alles moet sneller en sneller. Deze dynamiek staat bekend als de paradox van Jevon: de toename van een hulpbron – bedoeld als oplossing voor het probleem dat wordt veroorzaakt door de schaarste van die hulpbron – leidt eerder tot een toename van de vraag naar die hulpbron dan tot de oplossing van het probleem.

In ons geval zijn we, in plaats van tijd te winnen, de tijd letterlijk uit het oog verloren.

Wij geloven dat we alles kunnen beheren, alles op de best mogelijke manier kunnen organiseren. Totdat het Leven, op zijn beloop, alles verslaat zonder zelfs maar te kijken. Dan begint de veroordeling van een droevig en wreed lot.

Nou, ik kan niet langer deel uitmaken van dat koor. Ik kan het niet meer.

Ik kijk niet naar de vinger, ik kijk naar de maan. Ik ben een Wezen in de Tijd. En daarom respecteer ik zijn wetten.

Ik liet het verleden en de toekomst los en concentreerde me zoveel mogelijk op het heden. De enige manier waarop ik het verleden kan eren en me kan voorbereiden op de toekomst is door te bouwen en dit kan alleen stukje voor stukje, in het hier en nu.

Bouwen is een serieuze zaak en om het goed te doen moet je afstand nemen van achtergrondgeluiden.

Ja, ik zal zeker niet alles kunnen voltooien waar ik aan begin. Mijn kinderen zullen het doen en het zal goed zijn.

Net zoals ik doe met waar mama mee begon.

Conclusies

In deze twee jaar van rouw en diepe reflectie heb ik geleerd dat verlies niet alleen afwezigheid is, maar een voortdurende transformatie die ons uitdaagt om met andere ogen naar de wereld te kijken. Het gaat niet om het overwinnen van rouw of het genezen van pijn, maar om ermee leren leven en het omzetten in een ervaring van groei en bewustwording.

Elke dag eer ik de herinnering aan mijn moeder, niet door te proberen controle te krijgen over het verleden of de toekomst, maar door volledig in het heden te leven en mijn pad uit te bouwen met dankbaarheid en bewustzijn.

Ik kan het verstrijken van de tijd niet tegenhouden, maar ik kan wel kiezen hoe ik erop reageer.

Het doel van deze reflecties van mij is om te helpen of een inspiratie te zijn voor degenen die geconfronteerd worden met het verlies van een dierbare. Ik heb veel geleden in deze twee jaar. Als ik niet iets zou doen om anderen te helpen, zou ik voor niks hebben geleden.

17 apr 2024
MoreDRUMS, MoreTHOUGHTS Permalink
mijn persoonlijke legende

Mijn Persoonlijke Legende: Hoe drummen mijn leven heeft gevormd

april 17, 2024

Volg jouw persoonlijke legende

“Het realiseren van iemands persoonlijke legende is het enige doel – de enige plicht – van de mens. Alles is één ding. Als je iets verlangt, spant het hele universum samen zodat jij dat verlangen kunt verwezenlijken”, zegt de koning van Salem tegen Santiago in The Alchemist van Paulo Coelho.

Het lijkt een cliché, alleen geschikt voor films of boeken.

Ik heb echter wetenschappelijk bewijs dat deze zin een absolute waarheid is.

Als ik als kind heel sterk naar iets verlangde, zocht ik er met heel mijn wezen naar. Ik verdiepte me volledig in elke beschikbare bron. Er was een stem in mij, een tijdloze stem, die mij stap voor stap leidde en mij niet liet afleiden.

Toen gebeurde dat plotseling, alsof een welwillende regisseur mijn oprechte inspanningen herkende en ze wilde belonen.

Nogmaals Coelho:

“Er gebeurde iets verbazingwekkends”, zei hij. “Mijn vriend kocht alle andere schapen. Hij zei dat hij er altijd van heeft gedroomd herder te worden, en dat was een geweldig teken.”

   ‘Het gebeurt altijd zo,’ zei de oude man. ‘Het is zoiets als het Gunstige Principe. Als je voor de eerste keer kaart zou spelen, zou je vrijwel zeker winnen. Het heet beginnersgeluk.”

   “Maar waarom gebeurt dit?”

   “Omdat het leven wil dat je je persoonlijke legende nastreeft.”

In dit artikel vertel ik je over mijn Persoonlijke Legende.

Het ging als volgt:

Het begin van de reis

Ik zal nooit de eerste keer vergeten dat ik drumde. Ik was 5 jaar oud. Elke keer als ik naar  mijn grootmoeder ging, sprong ik op de keukenstoel en vroeg haar:

“Oma, wil jij de drums voor mij opzetten?”

Met het geduld dat alleen grootmoeders hebben, pakte ze alle potten en pannen en zette ze op tafel. Theelepels waren mijn favoriete drumstokjes. Ik bracht hele middagen door met het verkennen van de mogelijke geluiden. De melkketel was een perfecte snaredrum. De deksels klonken anders, afhankelijk van waar je ze sloeg.

Kort daarna ontving ik een speelgoeddrumstel en begon mijn professionele leven. De middagen bracht ik nu thuis in de woonkamer door met de drums en een speelgoedrecorder. Ik speelde hele concerten waarin ik de dirigent, de drummer, de zanger en het publiek was. Het is allemaal opgenomen op cassette.

Het lijkt het begin van het verhaal van een wonderkind, maar kort daarna gaf ik de plastic stokjes op en vergat ik de drums volledig.

Tot het laatste jaar van de middelbare school.

Een dringende behoefte om te spelen begon zijn stem te verheffen. Ik on hem niet meer negeren. Tot dan toe had ik nog nooit een echt drumstel aangeraakt. Maar elke keer dat ik naar een nummer luisterde, visualiseerde ik mijn handen die vakkundig over de set bewogen.

Ik moest het proberen.

Openbaring

Een verre neef van mij speelde in een band en nodigde mij uit voor repetities. Ik heb mijn ogen geen moment van de drummer afgewend.

Toen gebeurde het.

De band neemt een pauze en de drummer zegt:

“Wil je proberen?”

Ik pak de drumstokjes en zit achter het drumstel. De magie gebeurt.

Een soort van elektriciteit shock. Het was alsof ik vervreemd was van de werkelijkheid. Van buitenaf zag ik een soort lichtgevende tunnel die begon bij het kind dat op de potten van zijn grootmoeder speelde. Ik kon het einde ervan niet zien. Ik wist gewoon dat dit De weg was.

Ik gehoorzaamde de oproep.

De eerste drumlessen

De middelbare school bood ‘s middags drumlessen aan. Ik heb mij aangemeld met de mededeling dat ik niet wilde meedoen aan de eindejaarsconcert.

“Maak je geen zorgen, als je nog nooit hebt gedrumd, kun je waarschijnlijk niet meedoen”, zei de drumleraar.

Het probleem was dat dezelfde leraar na 3 lessen tegen mij zei:

‘Ik had niet verwacht dat je het zo snel zou leren. Een band is op zoek naar een drummer. Je zou veel leren door met ze te spelen.”

Ik kon mijn oren niet geloven. Ik had nog nooit aan een dergelijke mogelijkheid gedacht. Toch was er geen spoor van de angst die ik had bij het aanmelden.

‘Ik zou het heel leuk vinden. Wanneer repeteren ze?”

“Dinsdagmiddag. Ik zal een lijst voor je maken van de liedjes die ze spelen’

Het repertoire was beslist rock: Black dog van Led Zeppelin, Sympathy for the Devil van de Rolling Stones, Have a cigar in de Foo Fighters-versie, Knocking on Heaven’s door in de Guns’n’Roses-versie.

Tijdens deze periode leerde ik spelen met het arrangeren van liedjes. Ik raakte bekend met de verschillende delen waaruit een rocknummer bestaat en begreep de effecten en het potentieel van de dynamiek.

Op 8 mei 2003 gaf ik mijn eerste concert. Achter het podium met de andere jongens van de bands die gingen optreden kon ik amper 5 minuten stilzitten. De spanning was torenhoog, maar toen we begonnen te spelen verdween deze plotseling. Ik was in de Flow, dat gebied waar de tijd lijkt te stoppen en alles vanzelf lijkt te gaan.

Ik maakte deel uit van het Geheel en wist instinctief dat dit juist was.

De eerste grote keuze: inschrijven aan het Saint Louis College of Music

Na de middelbare school schreef ik me in aan de Universiteit van Rome Tor Vergata, faculteit Cultureel Erfgoedwetenschappen, archeologische specialisatie. Geschiedenis en archeologie zijn nog steeds twee van mijn grootste passies. De eerste twee jaar heb ik alle examens afgelegd. Ik had goede cijfers. Toch brandde het vuur van de passie niet zoals ik had verwacht.

Om mijn passie na te streven, moest ik andere keuzes maken. Zonder al te veel twijfel viel de keuze op het Saint Louis College of Music in Rome. Er was alleen één probleem: omdat het een privéschool was, lag het duidelijk buiten mijn financiële middelen. Het was nog steeds mijn keuze en ik wilde alle verantwoordelijkheden die daarmee gepaard gingen op mij nemen. Toen had ik een parttime baan in een luxe hotel in het centrum van Rome, maar ik verdiende niet genoeg. Ik had een andere baan moeten zoeken.

Op mijn vrije dagen deelde ik flyers uit in verschillende kwadranten van de stad Rome. Rond dezelfde tijd hadden twee collega’s van het hotel een schoonmaakbedrijf opgericht en mij gevraagd om bij hen te komen werken. Ik zou ‘s morgens vroeg moeten werken om de etalages van enkele winkels in het winkelcentrum Parco Leonardo in Fiumicino te reinigen. Om vroeg te kunnen beginnen, had ik bij zonsopgang het huis moeten verlaten. Maar ik had wel een zekere vrijheid van werkorganisatie en dat vond ik fijn.

Studeren aan Saint Louis College of Music was een voorrecht voor mij. Het gewicht van de emmers vol water en zeep waarmee ik ‘s ochtends vóór de lessen werkte, deed me genieten van elke minuut die ik daar doorbracht. Voor het eerst in mijn leven was ik op een plek met mensen zoals ik die de roep van muziek hadden gehoord en de moed hadden gehad om die te volgen.

Van de vele leraren die ik had, heb ik niet alleen de basis geleerd. Ik observeerde ze zoals een wetenschapper een element onder een microscoop observeert. Ik absorbeerde hun essentie en herkende daarin hetzelfde vuur dat in mij brandde.

(Dubbel) werken en studeren

Meerdere keren heb ik twee banen gecombineerd. Ik werd nog steeds af en toe gebeld vanuit het hotel. Ik had mijn beschikbaarheid voor nachtdiensten opgegeven. Ik verliet mijn dorp om 22.00 uur om naar Rome te gaan. Ik werkte in de ploeg van 23.30 uur tot 7.00 uur. Door ervaring leerde ik de uit te voeren taken zo te beheren dat ik mezelf een paar uur rust gunde. Daarna ging ik naar het winkelcentrum en werkte nog een paar uur tot tien uur. Daarna rende ik naar de auto om naar de les te gaan.

11.30 uur was meestal het kritieke tijdstip. Ik werd altijd moe en merkte dat ik mijn ogen sloot zonder het zelfs maar te beseffen. Ik werd vaak wakker en keek om me heen om te zien of de leraar of mijn klasgenoten iets hadden opgemerkt. Niemand heeft mij ooit iets verteld, ik weet niet of het uit begrip was of omdat ze het eigenlijk nooit hebben opgemerkt.

Ik heb veel en met discipline gestudeerd. Ik leerde omgaan met tijd, (weinig) geld en energie. Het leek mij logisch om een ​​doel te hebben en uitsluitend te streven naar het bereiken ervan. Er waren geen afleidingen, er waren geen twijfels, er waren geen problemen. Er was alleen maar een verlangen om te doen.

De eerste vier jaar heb ik te maken gehad met complementaire piano, ritmesectie, zang, gesproken en ritmische solfège, klassieke harmonie, gehoortraining en heel veel nieuwe muziek.

Bachelor in Jazz

Met volg je persoonlijke legendeeen perfecte timing (iets met “persoonlijke legende”?), toen ik net de driejarige cursus in multistylistic drumming had afgerond, kreeg Saint Louis de erkenning van het diploma dat gelijkwaardig was aan een diploma van het Conservatorium. Ik kon nog drie jaar studeren en ik heb voor de richting Jazz gekozen.

Een periode van nieuwe muziek begon en de werkelijkheid veranderde mee. De ontdekking van Jazz heeft mij een mooie les geleerd: als we zeggen dat we iets niet leuk vinden, bedoelen we eigenlijk dat we het niet begrijpen.

Ik heb veel verschillende stijlen gestudeerd en gespeeld met veel verschillende mensen. De telefoon ging steeds vaker. Naast mijn jazz-studies was ik ook actief in de popscene. Ik speelde met veel artiesten uit de Italiaanse popscene en toerde door het hele land. Ik begon het werken in het winkelcentrum wat rustiger aan te doen, in een poging meer ruimte te maken voor inkomsten uit muziek. Ik begon te werken als drumleraar, zowel privé als op een aantal scholen in Rome.

Afstuderen en kansen

Voor mijn scriptie besloot ik me te verdiepen in de geschiedenis van de drum, waarbij ik onderzoek deed naar de oorsprong van Jazz drumming. Door alle informatie die ik in die jaren heb geleerd in een historisch-culturele context te plaatsen, werd mijn passie voor dit instrument verder versterkt.

Op 1 oktober 2015, mijn dertigste verjaardag, studeerde ik cum laude af.bachelor in Jazz

Een paar weken eerder, zonder enige verwachtingen, had ik een studiebeurs aangevraagd om stage te lopen in een Conservatorium in de EU. Ik heb voor Denemarken gekozen.

De volgende stap: Master in Jazz

Na mijn afstuderen aan het Saint Louis College of Music schreef ik me in voor de Master in Jazz Drums aan het Licinio Refice Conservatorium in Frosinone. De cursussen begonnen rond half oktober en zouden twee jaar duren.

De overgang naar werk: docent op het Saint Louis College of Music

Tegelijkertijd werd ik gebeld door het Saint Louis College of Music. Ik begon te werken als invaller voor mijn eerste leraar en kreeg toen mijn eerste leerlingen. De trots die ik voelde op mijn eerste werkdag vergoedde meteen alle offers die ik tot dan toe had gebracht.

Op die school was ik letterlijk vanaf nul begonnen. Ik heb hard gewerkt om het te kunnen betalen en ik heb veel gestudeerd, zonder mezelf te sparen. Nu merkte ik dat ik een van de leraren was. Als ze mij dit aan het begin van mijn reis hadden verteld, had ik het nooit geloofd (weer: iets met “persoonlijke legende”?).

Voor het eerst kon ik in mijn levensonderhoud voorzien door uitsluitend met muziek te werken. Ik heb mijn baan bij het winkelcentrum opgezegd. Ik denk altijd met dankbaarheid terug aan die tijd.

Ik was blij, trots op wat ik had bereikt. Na zoveel offers begon ik enige stabiliteit te vinden.

Totdat ik een mail kreeg waarin de kaarten op tafel veranderden: de aanvraag voor de beurs die ik zonder verwachtingen had volbracht, was geaccepteerd.

Op weg naar nieuwe horizonten: de ervaring in Denemarken

Sinds half januari werd ik verwacht op het Det Jyske Musikkonservatorium in Aalborg.

Het was een periode van grote twijfels. Ik was net aangenomen bij Saint Louis en moest al zes maanden verlof aanvragen. Ik was bang dat ik vervangen zou worden, dat ik ‘de trein zou missen’. Ik wist niet wat ik moest doen.

Integendeel, de stem in mij bleef aandringen om de beurs te aanvaarden en de ervaring in Denemarken op te doen. Ergens diep van binnen ontstond het besef dat blijven investeren in mezelf het enige juiste was om te doen, altijd en hoe dan ook.

“Als je nu stopt, blijf je een van de velen”, dacht ik. Of beter gezegd, voelde ik.

Ik ben op 13 januari vertrokken. Ik had 6 maanden voor de boeg waarin ik drums en ritmische analyse mocht leren aan conservatoriumstudenten. De structuur was indrukwekkend, modern in elk opzicht. Elke student had een pas waarmee hij 24 uur per dag, zeven dagen in de week toegang had tot het conservatorium.

Ik stelde een programma voor dat gebaseerd was op rudimental technique en onafhankelijkheid. Ik ontmoette veel uitstekende muzikanten en voor het eerst kwam ik een onderwijsaanpak tegen die anders was dan de onze. Academisme maakte hier plaats voor de ontwikkeling van creativiteit en individualiteit. Een zin van mijn teamleider bleef in mijn hoofd hangen: “Als de volgende John Lennon arriveert, moet ik hem dan niet toelaten omdat hij niet slaagt voor het eartrainingsexamen?”

Ik heb altijd een zwak gehad voor situaties die mij verbijsterd achterlaten. Het is precies daar, als ik alle ‘zekerheden’ zie afbrokkelen, dat ik de kracht van groei en ontwikkeling voel. Zo leerde ik steeds minder zekerheden te hebben. De grens tussen pijler en ballast is te labiel.

Voor het eerst in mijn leven mocht ik lesgeven in een andere taal dan de mijne. Het beheersen van de abstractie die soms nodig is tijdens uitleg heeft mijn Engels op een uitstekend niveau gebracht.

Ik werd ondergedompeld in een totaal andere culturele realiteit. Ander gebruik, andere gewoonten. Het klimaat zorgde voor een andere levensstijl die ik meteen omarmde.

Deze ervaring speelde een fundamentele rol in mijn opleiding als muzikant en als docent.

Op 19 mei 2016 keerde ik terug naar Italië.

Erasmus en ontmoetingen: alles verandert

Door de stage liep ik een achterstand op bij de examens van het eerste studiejaar. Het was duidelijk dat de masteropleiding een extra jaar zou duren.

Niet alle lessen waren interessant. Er was een onderwerp dat, ondanks de aanvankelijke wrijving, indruk op mij maakte: analyse van klassieke vormen. Ik kan niet zeggen dat de lessen baanbrekend waren wat betreft methodologie en betrokkenheid van studenten. Ik probeerde toch te zoeken wat ik kon leren en mijn ontvankelijkheid veranderde.

Tijdens deze lessen werd het zaadje geplant dat een paar jaar later zou bloeien, waardoor ik verliefd werd op klassieke muziek.

De ontmoeting die alles veranderde

“Het leven is datgene dat gebeurt terwijl je bezig bent met andere dingen”, zei Lennon ooit.

Terwijl ik bezig was met het (her)bouwen van mijn persoonlijke, werk- en muzikale leven, vond er een gebeurtenis plaats die een beslissend kruispunt in mijn leven betekende: in een reeks van bijna magische toevalligheden (“persoonlijke legende”?) ontmoette ik op 19 oktober 2016 mijn vrouw.

Op de ochtend van 19 oktober kreeg ik een telefoontje van een vriend van mij. Hij vroeg mij of ik ‘s avonds vrij was om de drummer van het ziek geworden trio te vervangen. Ik accepteerde het en op een bepaald moment in de avond zag ik haar binnenkomen en ik begreep meteen dat mijn leven op het punt stond te veranderen.

We hebben veel gekletst. De volgende ochtend hebben we een kop koffie voor het Colosseum gedronken voordat ze weer vertrok.

Want er was één klein detail: zij woonde in Nederland.

Hoe verder?

Na het eerste jaar van een langeafstand relatie begon ik na te denken over een manier waarop we meer samen konden zijn. Het was de bedoeling dat ik een extra jaar aan het conservatorium zou doen en ik stond zeker niet te springen bij het idee.

Toen kreeg ik het idee: waarom ga ik niet in het buitenland studeren? Ik had de Erasmusbeurs kunnen aanvragen om naar een van de Nederlandse conservatoria te gaan. Zo kon ik samen met Carolien mijn studie voortzetten (en afmaken).

Ik heb gesolliciteerd bij Codarts in Rotterdam en Prins Claus in Groningen. Na een paar weken kreeg ik reactie uit Groningen. Ik was aangenomen als Erasmusstudent voor de New York Jazz master.

New York Jazz Master en… huwelijksaanzoek

Het concept van de New York Jazzmaster is dat er wekelijks een actieve muzikant uit de New Yorkse scene als special guest les komt geven.

Ik had twee drumleraren, één per semester. Ik begon met Joost van Schaaik. Zeer sterke persoonlijkheid. Verliefd op jazz en zeer gedisciplineerd op het instrument. Zoals van al mijn andere leraren heb ik veel van hem geleerd door hem te observeren.

Studeren bij hem was beslissend voor de rijping van mijn techniek. Ik kon een lichtere aanpak ontwikkelen, waarbij ik elk slag als voorbereiding op de volgende beschouwde.

Het tweede semester studeerde ik bij Steve Altenberg. Hem een ​​drummer noemen zou een understatement zijn, gezien zijn vaardigheden op de piano. Bij hem leerde ik luisteren en creëren met de drums. Samen hebben we ook gewerkt aan de analyse en ontwikkeling van harmonie ideeën op de piano, om beter te begrijpen hoe we het beste achter de vellen kunnen communiceren.

Leefde ik in Denemarken in een Europese context, in Groningen leefde ik in een mondiale context. In mijn klas zaten leerlingen uit Brazilië, China, Zuid-Korea, maar ook uit Spanje en Litouwen.

Ik overdrijf niet als ik zeg dat deze studie-ervaring bepalend is geweest voor mijn stilistische en muzikale ontwikkeling. Ik heb een ondernemerscursus gevolgd waar ik de basis van personal branding heb geleerd om mezelf te zien als een allround ondernemer, in plaats van alleen maar een ‘drummer’. Ik begon me meer op mezelf als individu te concentreren, in plaats van altijd terug te vallen op de kracht van de groep.

Het huwelijksaanzoek

Het leven bij Carolien ging intussen steeds beter. De maanden volgden elkaar snel op, terwijl ik steeds meer verliefd werd op haar en op het Land.

Op 7 maart, haar verjaardag, besloot ik de stap te zetten. Toen ik terugkwam van mijn werk, liet ik haar de woonkamer vol kleurrijke ballonnen vinden. Op sommige van deze ballonnen waren letters geschreven. Vervolgens vroeg ik haar om ze te zoeken en ze bij elkaar te voegen om te zien welke zin ze maakten.

Wil jij met mij trouwen?

Ik controleerde de zin steeds opnieuw voordat ik de letters op de ballonnen schreef.

Ze bleef maar zeggen: “Echt waar?”. Mijn hart leek uit mijn borst te willen komen. We omhelsden elkaar ontroerd. We wisten dat we zojuist een cruciaal punt in ons leven hadden bereikt.

De verhuizing naar Nederland

De beslissing om te trouwen betekende dat we moesten blijven samenwonen. Ja, maar in Italië of in Nederland? We hebben er vaak over gesproken en geen van ons heeft ooit geprobeerd de ander te overtuigen. We hebben samen de situatie geanalyseerd en geprobeerd te begrijpen wat de meest functionele oplossing zou zijn.

In Nederland blijven bleek de juiste keuze.

Soms denk ik terug aan die momenten en ben ik verbaasd hoe gemakkelijk ik zo’n beslissing nam. Verhuizen betekent het omarmen van een andere realiteit met als essentiële voorwaarde het verlaten van de realiteit waar je vandaan komt. Vertaald: plaatsen, vrienden, genegenheid, ouders, banen, geuren, smaken, gewoonten, kleuren, gezegden, manieren van spreken.

Ik moest alles in Italië achterlaten en alleen de herinnering aan de emoties en de betekenis die ze tot dat moment in mijn leven hadden, meenemen.

Toch voelde ik dat dit de juiste keuze was om te maken (iets met “persoonlijke legende”?). Opnieuw die innerlijke stem, die wijsheid die zich altijd heel duidelijk laat horen.

Ik keerde terug naar Italië om mijn masterscriptie te bespreken. Betoverd door de ontdekkingen die tijdens de Nederlandse studie had gedaan, deed ik wat onderzoek naar Melodic Drumming. Na een paar dagen keerde ik terug naar Nederland, deze keer om te blijven.

Ik zou liegen als ik zei dat het gemakkelijk was. Na de eerste periode waarin alles ontdekking is, kom je in een soort limbo waarin je nog geen deel uitmaakt van de nieuwe realiteit, maar ook geen deel meer van de oude. Voor een bepaalde tijd ben je staatloos.

Een nieuwe uitdaging: Diploma Nederlands als muziekleraar

Om de integratie te versnellen ben ik meteen Nederlands gaan studeren. Het leren van de taal was essentieel om snel de arbeidsmarkt te betreden.

Ik heb op andere banen gewerkt om de financiële stabiliteit te bereiken die nodig is om plannen te maken voor de toekomst. Ik wilde mijn passie voor muziek combineren met die van lesgeven.

Op dat moment besloot ik een andere studie te gaan volgen. Ik had nog twee jaar studie voor de boeg. De stem stelde mij gerust dat dit de juiste weg was. Zoals altijd (vertrouwde) ik blindelings (hoef ik nog “persoonlijke legende” te schrijven?).

Terwijl ik werkte als assistent-kok in het restaurant van een prachtig landgoed, schreef ik me in aan het ArtEZ conservatorium in Enschede. Hier behaalde ik mijn derde Diploma, deze keer als muziekdocent.

Ik herontdekte de filosofie van de Deense aanpak en vooral ontdekte ik het gebruik van technologie in het lesgeven. Mijn afstudeerproject was het ontwerpen van een prototype van een augmented reality-app om pianoles te vergemakkelijken.

Deze twee jaren waren beslissend voor het leren van de taal. Alle cursussen waren in het Nederlands, alle klasgenoten spraken Nederlands. Het was heerlijk om mezelf te herontdekken achter nieuwe klanken, nieuwe woorden, nieuwe manieren van zeggen en dus van doen.

Tegelijkertijd heb ik mijn onderwijs- en pedagogische vaardigheden ontsloten. Ik raakte erg gepassioneerd door lesgeven en de verschillende manieren van leren.

Een nieuw begin: carrièremogelijkheden

Twee maanden na mijn afstuderen kwam ik midden in de pandemie een vacature tegen van de middelbare school waar ik een paar maanden eerder stage had gelopen.

Ik besluit te solliciteren. Een paar dagen later word ik uitgenodigd voor een gesprek.

Twee weken later krijg ik een telefoontje terwijl ik aan het werk was in het restaurant. “Ik ben blij je te kunnen vertellen dat je bent aangenomen,” zegt de teamleider, “kun je over twee weken beginnen?”

Met mijn hart in mijn mond keer ik terug naar het restaurant. Ik ga naar de keuken en vertel het aan de eigenaar.

“Gefeliciteerd uit de grond van mijn hart”, zegt hij, “wanneer moet je beginnen?”

«Over twee weken, maar dat kan niet omdat ik je een maand opzegtermijn zou moeten geven om te stoppen»

“Je hebt hard gewerkt om dit resultaat te bereiken. Ik zal zeker niet degene zijn die je problemen zal bezorgen. Je kunt gemakkelijk over twee weken starten met de nieuwe baan. Het gaat hier goed met ons.”

Ik herinner me nog de tranen van dankbaarheid toen ik deze woorden hoorde. Alle vermoeidheid, de stress, de hele lange dagen, in de pauzes op de iPad aan de scriptie werken. Alles viel ineens op zijn plek.

Ik ben 3 jaar geleden begonnen als docent CKV. Dit jaar tekende ik een vast contract als muziekdocent op de ISK-locatie van dezelfde school.

De geboorte van MoreDrums: het begin van mijn Drumschool

Een andere droom van mij zag drie jaar geleden het licht. Via de percussionist van een ensemble waarin ik speelde, ontmoette ik een drummer die les gaf in Deventer, waar wij wonen. Ik ging een keertje op bezoek en het klikte meteen.

Na die dag heb ik een tijdje niets meer van hem gehoord. Dan op een dag gaat de telefoon en zie ik zijn naam op het scherm. Wij waren half juni.

“Ik kreeg een vast contract op de school waar ik werk en ik zou de drumlessen niet meer kunnen geven. Als je beschikbaar was, zou ik mijn studenten kunnen aanraden een proefles bij je te krijgen. Ik zou het vreselijk vinden om ze zonder alternatief achter te laten. Is dat een idee?”

“Wauw, ik ben zo blij voor je! Het lijkt mij een uitstekend idee.” Zeg ik tegen hem. “Ik zou het zeker heel leuk vinden. Wanneer zou ik kunnen beginnen?”

«Het schooljaar begint in de laatste week van augustus», legt hij uit, «denk je dat je het lukt?»

Ik had mij moeten inschrijven bij de Kamer van Koophandel, de ruimte moeten inrichten waar ik de lessen zou geven, een website moeten opzetten met alle informatie en al het lesmateriaal klaar moeten leggen.

“Zeker!” Niet bang zijn voor de hoeveelheid werk is altijd een van mijn kenmerken geweest.

In augustus 2021 opende ik mijn eigen drumschool MoreDrums in Deventer. Dankzij onderwijs op maat voor elke leerling en een gedegen pedagogie bereikte ik snel het maximaal mogelijke aantal leerlingen, waarbij ik een wachtlijst moest hanteren.

Conclusies

Van nature zijn de mogelijke scenario’s in iemands leven oneindig. Elke gemaakte keuze opent tot nu toe onbestaande combinaties. Een beetje zoals bij een schaakspel. Na slechts 3 zetten zijn er negen miljoen mogelijke spellen om te spelen.

Naast het vormgeven van ons heden spelen de effecten van onze keuzes een nog belangrijkere rol: ze bepalen onze biografie. Elk kruispunt vertegenwoordigt een deel ervan en de waarden die we hebben gevolgd om de richting te kiezen die we willen inslaan, vertellen wie we zijn geweest en dus wie we zijn geworden.

Door dit artikel te schrijven, heb ik alle fundamentele stappen van mijn reis op papier gezet.

De sensatie van het volgen van een pad, dat de afgelopen jaren slechts een perceptie was, werd in al zijn helderheid onthuld. Dit hielp mij op moeilijke momenten, toen ik werd aangevallen door de twijfel dat ik de verkeerde keuzes had gemaakt.

Als ze mij tien jaar geleden hadden verteld dat ik naar Nederland zou verhuizen, met een prachtige vrouw, een prachtige zoon, een vast contract op een prachtige school, een eigen drumschool in een prachtige stad, dan had ik melancholisch geglimlacht in de overtuiging dat het maar een droom was.

Maar ik wilde het. En dus deed ik het.

Ik volgde mijn persoonlijke legende.

En jij? Wat is het dat je echt wilt? Wat is jouw persoonlijke legende? Ben je dapper genoeg om je legende waar te maken?

19 feb 2024
MoreTHOUGHTS Permalink
schermo con digital detox

Digital Detox: de ultieme gids

februari 19, 2024

Als je dit artikel leest, heb je een verandering nodig. Als je digital-detox in Google hebt getypt, heb je het probleem al ontdekt.

Laten we in deze definitieve gids voor Digital Detox samen kijken wat je moet weten om een ​​effectief plan op te stellen en jouw systeem te herstellen.

Wat is een digital-detox

Je zult het ook gemerkt hebben. Je staat in de rij bij de supermarkt. Er zijn potentieel 45 seconden waarin je gewoon zou moeten wachten. Zonder het te beseffen sta je met je telefoon in je hand en staan ​​de sociale media open.

Of misschien heb je zojuist een foto van je vakantie geplaatst. Je bent er trots op en kunt niet wachten om de wereld te laten zien dat je een actief leven leidt, reist en coole dingen doet. Je opent elke 2 minuten de app om te zien hoeveel likes er zijn. Als er maar weinig zijn, word je verdrietig en denk je dat die vakantie misschien niet zo bijzonder was.

Of je bent aan het rijden en nee, die melding kan niet wachten. Je moet absoluut zien wie je wat heeft geschreven, of dat bericht sturen.

Het is niet aan jou, of in ieder geval niet meer. Je hebt inmiddels een dopamine-intoxicatie. Je hebt een Digital Detox nodig om het optimale niveau te herstellen.

Technologie heeft ongetwijfeld onze levensstandaard verbeterd. Bedenk eens hoeveel dingen we vandaag de dag kunnen doen die een paar decennia geleden ondenkbaar waren.

Maar denk niet dat deze verbeteringen gratis zijn.

In zijn boek The subtle art of not give a fuck brengt Mark Manson de werkelijkheid zoals we die vandaag de dag beleven perfect in beeld: de hyperconnectie waarin we leven dankzij internet en sociale media brengt het idee met zich mee dat uitzonderlijk zijn de nieuwe standaard is geworden. Omdat we 24/7 verbonden zijn, worden we ertoe gebracht ons leven te vergelijken met de met suiker bedekte versies van de levens van anderen. Het gevolg is dat veel mensen zich uiteindelijk ontoereikend voelen en een chronische behoefte aan acceptatie ontwikkelen. Hoe bevredigen zij deze behoefte? Via kanalen waarmee je ‘vrij’ iedereen kunt bereiken.

Sociale media.

Er zijn hier op zijn minst twee beoordelingsfouten: geloven dat sociale media gratis zijn en dat het het juiste kanaal is om acceptatie te vinden.

Sociale media zijn niet gratis. Ze accepteren slechts één andere munteenheid: onze aandacht. En sociale media zijn ontworpen om er zoveel mogelijk van te profiteren.

Tobias Rose-Stockwell vat het concept perfect samen in dit artikel:

“Voor het eerst wordt de meeste informatie die we als soort consumeren gecontroleerd door algoritmen die zijn gebouwd om onze emotionele aandacht te trekken”

De algoritmen zijn ontworpen om de schermtijd zoveel mogelijk te verlengen. Zo heb je altijd het gevoel dat je online moet blijven om bij de groep te blijven. Als je geen verbinding hebt, ben je bang om achter te blijven. Hier komt de FOMO.

Lees ook: FOMO en JOMO: definities en strategieën

Het doel van een Digital Detox is om de standaard dopamine niveau’s te herstellen.

Wat is dopamine

Begrijpen wat dopamine is en hoe het ons systeem beïnvloedt, is de sleutel tot het plannen van een effectieve Digital Detox.

Om binnen het interessekader van dit artikel te blijven, zal ik alleen ingaan op de aspecten die nuttig zijn voor de discussie. Als je meer wilt weten, raad ik dit artikel aan.

Dopamine is een neurotransmitter die cruciaal is voor het functioneren van het zenuwstelsel. Het vervult belangrijke functies, waaronder:

– Stemmingsregulatie

– Regulatie van de eetlust

– Beweging controle

– Leren en geheugen

– Plezier en beloning

Dit laatste interesseert ons vooral. Terwijl ze dopamine produceren, ‘nemen’ de hersenen nota van welke reeks gebeurtenissen tot die positieve ervaring heeft geleid, zodat ze deze kunnen repliceren.

Omdat het probleem is, dat dopamine verslavend is.

Hoe meer we hebben, hoe meer we willen. Om vrijwel oneindige doses te vinden, hoef je alleen maar in onze zakken of tassen te kijken. En gewenning leidt tot intoxicatie en dus tot ontwenningsverschijnselen.

Het klinkt misschien allemaal overdreven. Maar juist deze onderschatting versterkt de vicieuze cirkel waarin we ons bevinden. Het bekende ‘Ik stop wanneer ik wil’.

Bij dopamine-intoxicatie wordt de prefrontale cortex, verantwoordelijk voor de impulscontrole, geremd. De enige weerstand die we hadden is daarmee onschadelijk gemaakt. Het stressniveau stijgt en om dit bij te houden lijkt de enige manier die overblijft het versterken van de gewoonten die de verslaving in de eerste plaats hebben veroorzaakt.

Digital Detox in 4 stappen

“I’ve never seen any life transformation that didn’t begin with the person in question finally getting tired of their own bullshit.”

Elisabeth Gilbert

1. Noteer hoeveel tijd je op internet doorbrengt.

Bewust worden van je gewoontes, vooral de gewoontes die nu automatisch zijn geworden, is het startpunt voor het omgaan met dopamineverslaving.

Begin door te noteren hoeveel tijd je aan verschillende kanalen besteedt. Deze kunnen zijn:

– Sociale media

– YouTube, Reddit, Quora, enz.

– Twitch

– Netflix (bingewatchen)

– Pornografie

– Diverse combinaties van bovenstaande

Moderne smartphones (in ieder geval iPhones) registreren deze activiteiten automatisch. Ik herinner me de bittere verrassing toen ik het wekelijkse rapport las over de tijd die ik met de telefoon in mijn hand had doorgebracht. Ik bereikte pieken van 5/6 uur per dag. Ter verdediging kan ik zeggen dat ik veel naar online radio luister, maar zelfs als het de helft minder zou zijn (laten we zeggen 3 uur per dag) zou ik me nog steeds schuldig voelen.

Waarom?

Laten we een snelle berekening maken: 3 uur per dag is 21 uur per week, of 1095 uren in een jaar. 1095 uren zijn 46 dagen.

46 dagen besteed aan het doen van…wat?

Hoeveel dingen zou je in 46 dagen kunnen leren, cultiveren of perfectioneren?

Stel je voor dat je deze 46 dagen 50 jaar lang kunt investeren. Je zou 6 jaar winnen.

Dus nu vraag ik je:

Hoeveel dingen zou je in zes jaar tijd kunnen leren, cultiveren of perfectioneren?

2. Creëer een dagelijkse routine

Stel specifieke tijden in waarop je op internet kunt surfen. Bijvoorbeeld:

– E-mails checken tussen 10.00 en 10.30 uur

– Sociaal van 14.30 tot 15.00 uur en van 19.30 tot 20.00 uur

– YouTube gewoon om iets nieuws te leren

– Enz.

Door jouw dag op deze manier te regelen, kun je het gedachteloze scrollen verminderen. Maak er een gewoonte van en probeer dopamine in je voordeel te gebruiken: op internet zijn zal de beloning zijn als je het volhoudt tot de afgesproken tijd.

3. Schakel meldingen uit

Punt nummer 2 zou moeilijk, zo niet onmogelijk zijn als je elke 2 minuten meldingen van je telefoon zou blijven ontvangen. Schakel ze uit, of pas desgewenst hetzelfde systeem toe als beschreven in het vorige punt.

Er zijn veel manieren om meldingen te beperken of uit te schakelen. Als Apple-guy kan ik de verschillende Niet storen aanbevelen. Hier kun je automatiseringen maken waarbij je bepaalt welke meldingen je wel en niet doorlaat, afhankelijk van de verschillende taken die je uitvoert. Als je dit combineert met de kracht van Opdrachten (in mijn ogen een van de meest onderschatte apps, standaard op iPhone en iPad), maak je alles nog makkelijker.

Ik heb bijvoorbeeld een automatisering gemaakt waarbij elke keer dat ik een lees-app open, iPhone de Leesstatus instelt, waarbij alle meldingen worden geblokkeerd.

Op dezelfde manier heb ik een automatisering opgezet waarbij zodra ik op mijn werk aankom, de iPhone en iWatch in de Werkmodus gaan, waardoor bepaalde meldingen opnieuw worden geblokkeerd.

Experimenteer met jouw apparaat en vind jouw eigen balans.

4. (Her)vind natuurlijke manieren om dopamine aan te maken

Verslaafd zijn aan dopamine betekent dat je het in steeds grotere hoeveelheden nodig hebt om aan de behoefte te voldoen. In deze oneindige lus zullen de hersenen alle factoren opzoeken en reproduceren die in staat zijn om de broodnodige dopamine-shot te produceren.

Wat we moeten doen is de dopaminereceptoren resetten en alles terugbrengen naar het standaardniveau.

Om dat te doen kun je:

– Een dagboek bijhouden. Denk niet aan “Lief dagboek…”. Het vastleggen van stemmingen, activiteiten, ideeën en projecten is een perfecte manier om weer in contact te komen met de werkelijkheid.

– Sporten. Ons lichaam gebruiken is een van de gezondste bronnen van dopamineproductie. Je kunt lange wandelingen maken, wat je kunt combineren met het luisteren naar podcasts waar je iets nieuws kunt leren. Of je kunt je inschrijven voor een (halve) marathon en serieus trainen om deze te volbrengen.

Ik raakte gepassioneerd door fietsen. Ik houd ervan om lange afstanden af ​​te leggen en dit combineerde ik met een interesse in geschiedenis. Ik heb alle Nederlandse Hanzesteden bezocht (de Duitse staan ​​al in het vizier).

– Zoek een hobby. Een activiteit waarmee je veel tijd offline kunt doorbrengen. Het kan modellennouwen zijn, of bordspellen (ik ben gepassioneerd door schaken geraakt).

Je kunt een nieuwe taal leren, of een nieuw muziekinstrument leren bespelen. Je kunt leren schrijven, een kookles volgen of een yogales volgen.

Je zou veel tijd buiten je telefoon doorbrengen en nieuwe dingen leren. Bestaat er iets mooiers?

– Herontdek het lezen. Volgens Rotsyslav Semkiv, auteur van How to read the classics:

“Boeken zijn zowel een manier om aan de dagelijkse angst/zorgen te ontsnappen als om veilig om te gaan met meer uitdagende emoties door ze op fictieve plots en personages te projecteren. Bovendien geeft lezen ons toegang tot een enorme hoeveelheid informatie die door de eeuwen heen en generaties lang is verzameld en verbeterd.”

– Investeer in persoonlijke relaties. In plaats van de berichten van je vrienden leuk te vinden, kun je ze bellen. Ontmoet elkaar onder het genot van een biertje of een kop koffie en praat terwijl je elkaar in de ogen kijkt. Verras uw vrouw of man door haar/hem mee uit eten te nemen, naar een tentoonstelling, of waar je ook gepassioneerd over bent. Toon interesse en wees aanwezig terwijl jullie samen zijn.

wat te doen tijdens een digital detox

Conclusie

Leven in het tijdperk van de technologie is een fortuin waarvoor ik elke dag dankbaar ben. Maar zoals alle revoluties heeft ook de technologische revolutie zijn negatieve kanten.

Als je merkt dat je in de loop van dopamine-verslaving zit, kan dit verwoestende gevolgen hebben voor uw kwaliteit van leven. En we hebben maar één leven.

Door het internet en de telefoon bewust te beperken en te gebruiken, laten we deze niveaus eerst dalen. Er zal een ruimte worden gecreëerd en dit is waar het wonder zal gebeuren:

De meer ‘eenvoudige’ activiteiten die je vroeger deed en die je had opgegeven omdat ze saai waren of die te veel zelfdiscipline vereisten, zullen opnieuw interessant en stimulerend lijken.

In mijn persoonlijke ervaring voelde ik een echt gevoel van wedergeboorte. Ik heb een van mijn grootste passies, lezen, weer opgepakt.

Ik wilde in 2023 14 boeken lezen. Vanaf het moment dat ik de dopamine-detox deed (augustus) tot vandaag (december) heb ik 34 boeken gelezen.

Ik heb schaken ontdekt en ben mijn tweede brein aan het bouwen. Een plek waar ik alle aantekeningen van gelezen boeken, beluisterde podcasts of gevolgde lessen meeneem.

Naast het plezier een grote passie van mij te hebben herontdekt, is er ook de voldoening een vicieuze cirkel te hebben doorbroken die mij feitelijk had weggetrokken van wie ik was. Ik herontdekte mezelf nieuwsgierig, met het verlangen om te studeren en nieuwe dingen te leren.

Ik ben jaloers geworden op de prikkels die ik in mijn hersenen binnenlaat.

Jij ook?

19 feb 2024
MoreTHOUGHTS Permalink
tessere domino che formano la parola FOMO. Sullo sfondo un cellulare.

FOMO en JOMO: definities en strategieën

februari 19, 2024

Laten we eens kijken of ik het goed raad:

Je bent thuis. Het is vrijdag en het is een lange week geweest. Je besluit een pizza te bestellen. Je kiest een film om na het eten te kijken terwijl je ontspant met wat muziek.

Hier komt de pizza, jouw favoriet. Je neemt plaats aan tafel, waar een ijskoud biertje op je wacht. Je geniet van alles in de traagheid van de avond naarmate deze vordert. Je voelt je verwend in de warmte van je huis.

De bank kijkt je uitnodigend aan als je dichterbij komt. Hij lijkt je de afstandsbediening te overhandigen. Je gaat zitten.

Pling

Een melding verlicht het telefoonscherm op de salontafel voor je. Je klikt op de melding terwijl je op de bank neerploft.

Boom.

Je vrienden zijn op dat feestje waar ze het een paar weken geleden over hadden. Ze zijn er allemaal. Vrijwel het enige dat ontbreekt, ben jij.

Je legt de afstandsbediening neer en pak de telefoon met beide handen op. Nu wil je door alle stories scrollen die je ziet. “Kijk daar, zij is er ook! En deze keer gingen ze naar de plek die ik zo leuk vind.”

De hartslag neemt toe. Je volgt alle tags en hashtags die worden gebruikt. Je kijkt om je heen en voelt je totaal niet op je plaats. Alles om je heen lijkt stom en nutteloos. Je voelt je nerveus.

Je gooit je telefoon op de bank en probeert de door jou gekozen film te kijken. Na een paar minuten besluit je ermee te stoppen. Je kunt het niet volgen en je vindt het niet zo leuk als je dacht. Je wilt iets doen, maar je weet niet wat.

Je pakt je telefoon weer en gaat terug naar social media om te kijken of er nieuwe stories zijn. Je vindt er een paar. Weer dat gevoel van ontoereikendheid.

Je overweegt even een van uw vrienden te bellen en te vertellen dat u hen wilt bereiken. Je denkt erover na en besluit het los te laten. Je zwaait meerdere keren op deze schommel voordat je hem achterlaat.

De nacht is nu aangebroken, je hebt niets gedaan wat je jezelf hebt beloofd en je gaat naar bed, bang dat je buitengesloten wordt. Je vrienden hebben zoveel plezier zonder jou. Misschien ben je niet zo belangrijk als je dacht. Misschien is jouw gezelschap niet nodig. Je leven is saai. Je voelt je ontoereikend. Niet op zijn plaats. Alleen.

Je hebt net een aanval van FOMO gehad.

Wat is FOMO

De afkorting FOMO staat voor Fear Of Missing Out en werd voor het eerst gebruikt door Patrick McGinnis in een artikel voor de Harvard Business Review, waar hij vertelt over de ongelooflijke hoeveelheid afspraken die hij en zijn klasgenoten hebben gemaakt uit angst iets belangrijks te missen.

Deze stoornis, die volledig binnen de angstgerelateerde stoornissen valt, berust op twee elementen: de behoefte om deel uit te maken van een groep en het ongereguleerde gebruik van sociale netwerken.

De mens is een sociaal dier, dat hebben we al vaak gehoord. We moeten ons onderdeel voelen van een groep. Dankzij sociale netwerken is onze wereld kleiner geworden.

Het nadeel is dat onze referentiegroep veel groter is geworden.

Het voortdurend in contact zijn met alles en iedereen leidt er langzaam maar zeker toe dat je het contact met de werkelijkheid verliest, waardoor de illusie ontstaat dat je te veel keuzes hebt vergeleken met de werkelijke vrije tijd. Kiezen wat je gaat doen wordt moeilijk. Uitzoeken hoe je een paar vrije uren kunt gebruiken, wordt stressvol.

Dokter Donata Pratesi, psychiater bij het Stemmingsstoornissen Centrum legt uit:

“Als er veel keuzes zijn, kan dit leiden tot de perceptie dat de ervaringen van andere mensen beter en interessanter zijn. Het individu verliest het realiteitsbesef en vertrouwt op de interpretatie van berichten op sociale netwerken.”

We zijn voortdurend ontevreden. Ter compensatie hebben we de neiging om nog meer gebruik te maken van sociale netwerken. De vicieuze cirkel is begonnen en houdt zichzelf perfect in stand.

Maar wat gebeurt er precies in onze hersenen als we de drang niet kunnen weerstaan ​​om de telefoon te pakken en de gebruikelijke apps te openen?

grafiek met het FOMO cyclus

FOMO en dopamine

Dopamine is een neurotransmitter die door de hersenen wordt afgegeven en verantwoordelijk is voor onder andere de sensaties van plezier en beloning die we in bepaalde omstandigheden ervaren (lees dit artikel voor meer informatie).

Wanneer we dit soort ervaringen hebben, nemen de hersenen kennis van alle factoren die deze ervaringen mogelijk hebben gemaakt, zodat ze deze opnieuw kunnen creëren wanneer dat nodig is.

Omdat er een probleem is: dopamine is verslavend.

Sociale netwerken zijn bij uitstek de dispensers van dopamine-shots. De algoritmen en sommige instellingen van de bekendste apps spelen juist in op verslaving.

Steek je hand op als je na het plaatsen van een foto, een video of een verhaal de app niet na een paar minuten opent om te kijken hoeveel likes er al zijn (kom op, doe niet zo cool, jij hebt het ook gedaan) . Nou ja, sommige apps zijn zo ingesteld dat notificaties van de eerste likes worden uitgesteld, zodat je vaker terugkomt in de hoop dat je ondertussen in het rabbit hole van het algoritme valt.

Deze dopamine-shots worden de manier waarop je naar je leven kijkt. Je identificeert de geldigheid van wat je doet met het aantal interacties dat dit ontvangt. Tegelijkertijd is het een manier om de activiteiten van de groep in de gaten te houden.

Volgens dr. Pratesi is het juist de poging om je onderdeel te voelen van de groep die leidt tot een overmatig gebruik van sociale media.

Als je denkt: “Nou, het zou genoeg zijn om het gebruik van sociale media terug te dringen”, moet ik je teleurstellen.

Het terugtrekken van dopamine remt de prefrontale cortex, het deel van de hersenen dat gewoonlijk onze impulsen reguleert. Dit is de reden waarom het wegleggen van je telefoon en het verwijderen van de app of het account je een gevoel van verlies kunnen geven.

Het is allemaal veel complexer dan je dacht, toch?

Aandoeningen gerelateerd aan FOMO

FOMO-gerelateerde aandoeningen kunnen ernstig en invaliderend zijn. Ze mogen niet worden onderschat. Onder de meest terugkerende vinden we:

– Smartphone-verslaving

– Obsessief meldingen controleren, zelfs als die er niet zijn

– Staten van angst

– Depressieve toestanden

– Moeite met concentreren

– Uitstelgedrag

– Tachycardie

– Gevoel van onveiligheid

– Lagere perceptie van de kwaliteit van leven

Langdurige blootstelling aan deze symptomen kan ze structureel maken en daardoor moeilijker te behandelen.

Op dit punt vraag je je misschien af: “Oké, wat kan ik doen?“

Laten we het samen bekijken.

Hoe kun je FOMO bestrijden

Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Laten we beginnen met het goede: het is mogelijk om FOMO te genezen. Het slechte: je hebt veel wilskracht nodig.

Dit kan een probleem zijn als u een hoog FOMO-niveau heeft. Zoals ik al eerder zei, blokkeert het terugtrekken van dopamine de activiteit van de prefrontale cortex, het deel van de hersenen dat ons in staat stelt beslissingen te nemen.

Het advies is in dit geval altijd om een ​​deskundige te raadplegen.

Kieran Setiya, hoogleraar filosofie aan het Massachusetts Institute of Technology, stelt een perspectief voor dat even interessant als logisch is: van nature zijn de mogelijkheden die voor ons beschikbaar zijn oneindig. Net als bij schaken genereert elke keuze die we maken miljoenen mogelijke scenario’s. Zelfs als we onsterfelijk waren, zouden we ze nog steeds niet allemaal kunnen ervaren.

Ik heb echter een aantal praktische adviezen om FOMO tegen te gaan en te overwinnen. Het belangrijkste punt is om weer in contact te komen met de realiteit en met jezelf. Om dit te doen:

– Houd een dagboek bij. Journaling is een activiteit met duizend hulpmiddelen, u zult er veel profijt van hebben. Als je gewend raakt aan het reflecteren op en verwoorden van jouw stemmingen en gevoelens, kun je deze onder controle houden (lees dit artikel voor meer informatie). Begin ook met het opschrijven van de dingen die je daadwerkelijk hebt. Tot hoeveel dingen je de mogelijkheid en het voorrecht hebt om te doen.

Naast het bijhouden van een dagboek, besloot ik te bloggen over mijn ervaringen als nieuwe vader. Dat heb ik voorlopig alleen in het Italiaans gedaan. Ik maakte er een punt van om elke dag te schrijven over één ding – en slechts één ding – dat ons overkwam. Na 30 dagen is mijn manier van kijken naar het leven compleet veranderd.

– Mediteer. Denk niet aan boeddhistische goeroes of ingewikkelde rituelen. Je kunt comfortabel op de bank oefenen met adembewustzijn en bodyscan. Ik oefen het graag onmiddellijk na het ontwaken en vóór het bijhouden van een dagboek. Het helpt mij om in contact te komen met de tastbare werkelijkheid.

– Ga naar buiten. Ik ben gepassioneerd door triatlon geraakt. Omdat ik drie disciplines moest trainen, was ik 3 tot 4 keer per week van huis. Duursporten hebben veel gemeen met meditatie. In beide gevallen kun je een contact met jezelf bereiken dat in het dagelijks leven onmogelijk is. Zeer nuttig voor het terugwinnen van je lichaam.

– Gebruik browserversie-apps. Installeer geen sociale media-apps. Als je dit al hebt gedaan, verwijder je deze. De apps zijn geoptimaliseerd voor UX (user experience), ontworpen om je zoveel mogelijk online te houden. Door ze vanuit de browser te gebruiken, word je minder gestimuleerd tot mindless scrolling.

– Stel een timer in voor het gebruik van de telefoon. De iPhone vergemakkelijkt dit soort oplossingen. Ik stel bijvoorbeeld een blokkering in voor alle apps tussen 21.00 uur en 07.00 uur. Gedurende die tijd heb ik alleen toegang tot de basisfuncties van de telefoon.

Op dezelfde manier kun je een limiet instellen voor het gebruik van bepaalde apps, zelfs in de browserversie.

– Lees (of luister naar) boeken. Ik maakte een afspraak met mezelf: ik installeerde de Kobo-app (en Kindle, de Amazon tegenhanger). Telkens wanneer ik de ongemotiveerde drang voel om op sociale media te gaan, open ik de app en lees totdat ik het kan weerstaan. De tijd die ik in het rabbit hole van Instagram of Facebook zou verspillen, heb ik gebruikt om een ​​boek te lezen. Een gamechanger.

We moeten leren jaloers te zijn op de impulsen die we in onze hersenen laten binnenkomen.

tips om FOMO te bestrijden

JOMO in plaats van FOMO

Als je deze activiteiten in jouw dagelijkse routine opneemt, betekent dit dat u jouw perceptie van de werkelijkheid herstelt.

De telefoon zal niet langer het middelpunt van je sociale leven zijn, maar een eenvoudig hulpmiddel dat je kunt gebruiken wanneer je maar wilt. Het zal niet meer interessant zijn. Je leven is nu vol van schoonheid, van deugd zoals de wijzen zouden zeggen. Er is geen ruimte meer voor vluchtige dingen.

Er is geen andere plek waar je liever zou willen zijn. Je zou niets anders willen doen dan wat je doet (of niet doet). Je wilt geen ander gezelschap dan je hebt.

GEFELICITEERD!

Je hebt zojuist JOMO, Joy Of Missing Out, meegemaakt.

11 jul 2023
MoreTHOUGHTS Permalink
Foto di ciottoli sul bordo di un fiume

Een kopje koffie bij het woonzorgcentrum

juli 11, 2023

«Weet je wat leuk zou zijn om te doen?» zegt Carolien tegen me terwijl we naar de auto lopen: «Daar een koffie te gaan drinken». We zijn net bij het consultatiebureau geweest. Carolien kijkt naar het woonzorgcentrum wat in hetzelfde pand zit. «Wat zouden ze blij zijn. Gaan we dat doen?» Vraagt ze lachend.
«Dat is een geweldig idee. Zullen we het na de volgende afspraak doen?».

De afspraak was vandaag om 11:15. Alexander groeit goed. Hij weegt 4665 gram en is 54,7 centimeter lang. Alle parameters vallen binnen de referentiecurven. We merken een verandering in zijn gedrag. Met 120 ml melk kan hij het drie uur volhouden voordat hij weer honger krijgt. Omdat hij voller is, slaapt hij langer. Hij heeft contact nodig, vooral om in slaap te vallen. Hij krult zich helemaal op en vindt het leuk dat je je armen om hem heen slaat. Wanneer hij wakker is, is hij actief. Hij kijkt geïnteresseerd om zich heen en begint ons met zijn blik te volgen. Tijdens het verschonen hebben we hele lange gesprekken.

De afspraak duurt een half uur. We verlaten de spreekkamer en lopen de eetzaal van het woonzorgcentrum binnen. Een vrouw ontvangt ons. Middelbare leeftijd, lichtbruin haar, wat make-up. Rimpels vormen een vriendelijk gezicht, wel gewend om instructies te geven.

«Voor wie zijn jullie gekomen?»
«Eh, eigenlijk voor niemand in het bijzonder», antwoordt Carolien, «we zouden hier graag een kopje koffie drinken, als dat mag».
«Natuurlijk! Ik moet je vragen om aan die kant van de kamer te gaan zitten. Onze gasten krijgen zo eten.»
«Geen probleem. Waar kunnen we zitten?»
«Jullie kunnen daar plaatsnemen», zegt zij, wijzend naar de tafel bij de bar.

Ik zet de maxi-cosi op de grond en neem Alexander op in mijn armen. Een dame staarde ons sinds onze aankomst aan. Ik draai me naar haar toe en glimlach. Alsof dat een groen licht was, begint zij tegen ons te praten. Ik nader met Alexander die ondertussen in slaap was gevallen.

«Wat een mooi kind! Het is nog een kleintje. Hoe oud is hij?» vraagt ze. Haar knoestige handen strelen Alexanders voetjes. Hij lijkt niets te merken, hij slaapt rustig verder.
«8 weken.» Ik antwoord glimlachend.
«O, wat een kleintje. Wat een knapperd!»
«Heel erg bedankt mevrouw.» zegt Carolien naderend. «Heeft u kinderen?»
«Jazeker, 4 kinderen. En zoveel kleinkinderen.»

Tegenover haar zit een dame in een rolstoel.

«Mag ik hem vasthouden?» vraagt ​​zij ons botweg. Carolien en ik kijken elkaar aan. «Ik ben 90 en ik weet hoe het moet.» vertelt zij ons lachend.

Als we dat met haar zouden doen, zouden we dat met alle bewoners moeten doen. Bewoners die  inmiddels hebben opgemerkt, dat er een baby in de zaal is. Ze kijken ons glimlachend aan en nodigen ons uit om dichterbij te komen.

De vrouw die ons had verwelkomd, voegt zich bij ons. «Koffie staat klaar en staat op tafel. Maar als je de baby rond wilt laten zien, ga je gang. Het gebeurt niet zo vaak en ze vinden het geweldig!»
We gaan verder langs de tafels. Alexander slaapt vredig verder.

«Wat is zijn naam?» vraagt ​​een lief gezicht in lang grijs haar.
«Alexander.» Ik antwoord.
«Net als mijn zoon!» de ogen worden groot, vol trots, herinneringen, liefde, leven.

Een dame arriveert in een rolstoel vergezeld van een verpleegster.

«Goedemiddag» zegt ze beleefd. De klasse van een vorige generatie.
«Goedemiddag mevrouw» antwoorden we met een glimlach. De focus verschuift direct naar Alexander, die inmiddels wakker is geworden.
«Wat een mooie jongen, hoe heet hij?»

We beginnen te kletsen. De dame is aardig. Ze wil graag praten. Ze heeft het nodig. Soms moeten we de vragen herhalen.
Ze vraagt ons wanneer Alexander is geboren en zegt dat zelf op 1 mei jarig is geweest.

«En hoe jong bent u dan geworden mevrouw?» vraagt ​​Carolien. Ze lijkt er even over na te moeten denken. De verpleegkundige herhaalt de vraag en suggereert het antwoord.
«102» antwoordt zij. Haar ogen fonkelen.
«Heeft u kinderen, mevrouw?» vragen we bewonderd.
«Twee kinderen, een jongen en een meisje»

We blijven kletsen over van alles en nog wat. We kijken rond. Bewoners mompelen vrolijk tegen elkaar terwijl ze ons aankijken.

Dan komt de slag.

Onverwacht maar logisch achteraf. We naderen twee dames die aan een tafel bij het raam zitten. Eén ervan trekt meteen mijn aandacht. Kort haar, volle wangen, kleine kin. Kleine maar vlezige mond. Levendige ogen, maar versluierd door iets wat ik niet kan definiëren.

Iemand gooit me in een diepe put. Iemand die mijn buik vasthoudt en er genadeloos in knijpt.

Ze lijkt op mijn moeder.

Ik draai me om en alle vrouwen die daar zitten lijken een beetje op mijn moeder. Dan begrijp ik het.

De gedachte dat ik mijn moeder nooit oud zal zien worden, doorboort me. De ogen vullen zich met tranen en een brok sluit mijn keel. Ik probeer het te verbergen, maar het lukt niet. Ik denk aan de Tijd. De tijd die we niet hebben gehad. De tijd die we wel hebben gehad. Hoe het had kunnen zijn. Een stortvloed aan herinneringen overspoelt mijn hart. De een na de ander gaat zich nestelen in het mozaïek van mijn pijn.

Ik draai me naar Carolien en vraag haar om Alexander over te nemen. Ik loop even weg om tot mezelf te komen.

De reflectie van de zon op het glas van een passerende auto leidt me af. Langzaam hervind ik het contact met de realiteit. Ik kijk om me heen en zie alleen maar glimlachen. Veel dankbare glimlachen. Mijn pijn wordt iets draaglijker.

Een eenvoudig gebaar zoals koffie drinken heeft al deze glimlachen opgeleverd. Ik weet zeker dat daarboven in de hemel, voor de zoveelste keer weer een glimlach vol liefde zal zijn opgelicht.

01 jul 2023
MoreTHOUGHTS Permalink
marito e moglie in abito da sposi fanno vedere gli anelli

De dag dat ik mijn vrouw ontmoette

juli 1, 2023

De zon schijnt door het raam van de woonkamer en verlicht dozen en koffers die op de vloer zijn gerangschikt. Ik heb zojuist mijn leven verzameld van de afgelopen twaalf jaar. Ik zit op de rode bank, waar ik de afgelopen weken op heb geslapen. Ik neem een ​​trek van mijn sigaret en kijk om me heen. Dat eens zo warme appartement is me nu vreemd. Er is geen spoor meer van de liefde, dromen, passies en glimlachen die ik twee jaar geleden in die dozen en koffers had meegebracht.

Ik voel de telefoon trillen. Ik antwoord nog steeds in gedachten verzonken.

«Hallo Moreno, met Vincenzo. Heb je iets te doen vanavond? We hebben vanavond in de Enoteca Barberini een optreden maar de drummer is ziek. Als je wilt, kun je invallen. We spelen in trio, het gebruikelijke repertoire, we beginnen om 20.30 uur. Wat zeg jij?»

Ik blaas de rook uit. Het is woensdag 19 oktober 2016, tien uur ‘s ochtends. Ik pak mijn koffers om het appartement te verlaten waar ik met mijn ex woonde. Die avond zou ik voor het eerst slapen in een gehuurde kamer in een appartement dat ik deelde met een paar vrienden van de boksschool.

“Misschien zal het me goed doen om mezelf af te leiden. Wat zou ik doen als ik thuis zou blijven?” denk ik

“Ik zie je daar om 20.00 uur!” antwoord ik.

Ik breng de middag door met het sjouwen van dozen en koffers naar mijn nieuwe kamer. Ik maak het bed op en regel dingen in de badkamer.

19:58 uur

Ik parkeer de auto via San Nicola da Tolentino. Ik pak mijn bekkens en snaredrum en loop naar de wijnbar. Het is een mooie avond, helder en koel. Ik passeer de Triton-fontein en daal af via degli Avignonesi, parallel aan de via del Tritone. Vincenzo en Marco zijn er al. We roken een sigaret terwijl we beslissen welke nummers we gaan spelen.

«Laten we de instrumenten snel monteren. Om 20.15 uur gaan we eten en om 20.30 uur beginnen we aan de eerste set.» zegt Vincenzo terwijl hij zijn gitaar op het podium zet.

De wijnbar heeft twee ingangen, een aan de Via del Tritone en de andere aan de Via degli Avignonesi. De stroom toeristen is ononderbroken. Ik kijk naar hun gezichten en verdwaal in de verbeelding van hun leven. Waar komen ze vandaan, wat voor werk doen ze. Wat is hun favoriete kledingmerk. Wat doen ze graag als het regent. Ik stel me hun huis voor, de buurt waar ze wonen. Of ze een bos in de buurt van hun huis hebben.

Het is grappig hoe de denkbeeldige levens van volslagen vreemden me altijd perfect lijken. Er is geen spoor van pijn, ze kennen geen rouw of teleurstellingen. Aan de andere kant heb ik het geluid van de deur van het appartement dat we net hebben verlaten met mijn ex in mijn oren. Dat “Succes” oprecht gewenst tijdens de laatste koffie samen aan de bar, alvorens ieder op zijn eigen manier in de auto te stappen.

Het is 20.30 uur, de zaal is bijna vol. Er zijn nog maar twee tafels vrij. We gaan het podium op en beginnen te spelen.

20:48 uur

We spelen amusementsmuziek. Een mix van internationale pophits en liedjes uit de Italiaanse traditie. We horen gejuich bij de riff op Get lucky en een gepassioneerd koor op Volare. Het is leuk om te spelen en te zien dat het publiek plezier met ons heeft.

Dan gebeurt het.

De muziek, het geschreeuw, het geluid van het bestek op de borden. Alles beweegt een paar lichtjaren weg. Nog voordat ik me realiseer wat er aan de hand is, staar ik naar een meisje bij de ingang van via del Tritone. Ik begrijp niet waarom, ik heb haar nog nooit eerder gezien. Een lichte spijkerbroek en een wit T-shirt flatteren de gebruinde huid. Het haar in een knot boven op haar hoofd.

Ze vraagt ​​iets aan een van de barmannen aan de balie, die knikt en gebaart haar te gaan zitten. Een ober begeleidt haar naar een van de twee vrijgekomen tafels, rechts van het klein podium.

Ik ben van streek. Ik begrijp niet goed wat er met me gebeurt. Of misschien begrijp ik het wel, maar durf ik het niet toe te geven. “Het kan niet,” zeg ik tegen mezelf, “niet vandaag.” Toch kan ik mijn ogen niet van haar afhouden. Ik wil weten hoe ze heet. Ik wil het geluid van haar stem horen. Ik wil naar die ogen kijken waar ik altijd naar zoek.

Een knagende gedachte sluipt binnen:

‘Denk je echt dat zo’n mooi meisje hier alleen is? Ze moet zijn gekomen om de plek te bekijken en nu gaat ze de jongen bellen om te zeggen dat hij ook moet komen.”

Alsof ze me hoorde, pakt ze de telefoon. “Dat dus”, denk ik. Dan pakt ze haar tas en haalt de oplader eruit. Ze steekt de stekker in het stopcontact onder de tafel. De serveerster komt langs om een ​​bestelling op te nemen. Na een paar minuten komt ze terug met een Aperol spritz. Ze neemt een slok terwijl ze ons geamuseerd aankijkt. Onze ogen ontmoeten elkaar voor het eerst. Alles komt weer gedempt bij me binnen. Alleen haar ogen bestaan.

Ik richt me tot de jongens:

«Als dat meisje weggaat, ga ik met haar mee. Ik moet absoluut met haar praten.»

Mijn vrienden lachen, denkend dat het een grap was.

«Ik meen het, ik kan haar niet laten vertrekken zonder haar naam te weten te komen.»

«En als haar vriend komt?»

«Het kan me niet schelen. Ik wil toch met haar praten.»

Ik hoor deze woorden uit een diepe plek komen, ergens in mij. Geen alfamannetjes gelul. Ik moest met haar praten.

Er komen nog twee dames aan. Ze praten met elkaar en nemen plaats aan dezelfde tafel. Geen spoor van partners. Ze lijken elkaar te kennen, ze praten enthousiast. Even later bestellen ze een fles rosé.

Hier komt de eerste pauze. Ik heb een kwartier om te proberen het ijs te breken. Ik heb geen idee hoe ik het moet doen. De uitbater van de wijnbar wil niet dat de muzikanten contact maken met de gasten. Ik moet voorzichtig zijn, maar ik ga er geen probleem van maken.

Ik ga via degli Avignonesi naar buiten en steek een sigaret op. Ik probeer haar blik te onderscheppen om haar naar buiten te lokken. De andere twee meisjes merken het, maar er gebeurt helemaal niets. De pauze is voorbij en we moeten weer beginnen met spelen.

Er hangt een fijne sfeer. De line-up is goed geregeld, er is steeds meer interactie met de gasten. Na een paar strakke stukken beginnen we met I’m yours van Jason Mraz. Aangekomen bij het refrein hoor ik een mooie tweede stem uit het publiek komen. Ik kijk om me heen naar de vrouwenstem die ik net had gehoord.

Zij was het.

Ik had eindelijk een excuus om haar te benaderen. Zodra ik klaar ben met spelen loop ik naar de tafel:

«Je had ons kunnen vertellen dat je zangeres was, je had een stuk met ons kunnen zingen!». Alles om een ​​dialoog op gang te brengen.

“Nee joh, wat? een zangeres? Ik hou gewoon van muziek. Ik speel graag met melodieën en bedenk graag nieuwe.»

We zijn eindelijk aan het praten. Mijn vrienden beginnen met de andere twee meisjes te praten.

We verhuizen allemaal samen naar een bar op Piazza Barberini. Kerry komt uit Australië, Jess uit de Verenigde Staten, Carolien uit Nederland. Ze reizen alledrie alleen. Jess en Kerry ontmoetten elkaar ‘s middags en besloten’ s avonds iets te gaan drinken. Zo kwamen ze aan bij de wijnbar waar ze Carolien ontmoetten.

«Waarom Rome?» vraag ik Carolien.

«Ik wilde alleen op reis gaan. Eerlijk gezegd had ik het zelfs nodig. Ik heb net een lange relatie beëindigd. Ik wilde nieuwe plekken zien, ik wilde de zon. Rome leek mij de perfecte bestemming. En dus hier ben ik.» antwoordt ze lachend.

Ik ga in gedachten even terug naar een paar uur eerder die dag, met de auto volgeladen en de deur dicht.

«Nou, je hebt de juiste keuze gemaakt. Er is hier zoveel te zien en de temperatuur in oktober is gewoon perfect. Niet te warm, niet te koud.» vertel ik haar, terug in het heden.

«Waar. Alleen vandaag heb ik 14 kilometer gelopen. Ik heb praktisch het hele historische centrum gezien. Vanavond wilde ik terug naar het appartement. Ik stond op het punt de metro te nemen toen ik zag dat de batterij van de mobiel nog maar voor 3% was opgeladen. Ik dacht dat ik beter ergens kon stoppen en opladen voordat ik verder ging.

Toen ik langs de wijnbar liep, hoorde ik jullie spelen. Ik nam een ​​kijkje en vroeg de barman of er een tafel met een stopcontact in de buurt was. Er was er nog één over, die waar ik zat.»

We blijven praten over alles wat in ons opkomt, alsof we elkaar al heel lang kennen en we elkaar veel moeten vertellen. De tijd lijkt stil te staan, maar de klok denkt daar anders over.

02:45

«Ik moet nu echt gaan en wat gaan slapen. Morgenochtend heb ik een rondleiding geboekt in het Colosseum. Mijn vlucht gaat in de vooravond.» zegt Carolien terwijl ze opstaat van tafel.

«Ik begrijp het. Op dit moment gaat er geen metro meer. Ik heb de auto aan de andere kant van het plein geparkeerd. Ik breng je graag naar je appartement als je dat wilt.»

We lopen richting de auto en praten verder. De lucht geniet van ons geluk door alle mooiste sterren te laten zien. Te snel komen we aan bij het appartement van Carolien, ik reed zelfs nog een keer extra om.

Het was tijd om afscheid te nemen. Ik zou haar nooit meer zien. Ze bedankt me en gaat de benzine betalen.

«Probeer het niet» zeg ik tegen haar «Ik deed het heel graag. Het was leuk om nog even te kletsen.”

«Ja, het is waar, ik heb een geweldige avond gehad», vertelt ze me. Ze aarzelt even om uit de auto te stappen.

«Als je me echt wilt bedanken, waarom geef je me dan niet je contactgegevens? Als je morgenochtend tijd hebt, kunnen we koffie drinken.» Ik hoor deze woorden alsof ze door iemand anders zijn uitgesproken. Ik ben nooit ondernemend geweest met vrouwen.

Carolien denkt er even over na en zegt dan tegen mij:

«Stuur me een bericht op Facebook Messenger. Ik heb vriendschapsverzoeken geblokkeerd op mijn profiel. Zodra ik bij het appartement aankom, accepteer ik je bericht en stuur ik je een vriendschapsverzoek.»

Ik geef haar mijn telefoon zodat ze haar voor- en achternaam kan invullen. Ik schrijf een bericht en verstuur het. We wensen elkaar een goede nacht. Ze gaat naar haar kamer, ik rijd naar mijn nieuwe kamer. Tijdens de reis deed ik niets anders dan aan haar denken. Ik miste het al en dit gevoel maakte me bang en ik vond het tegelijkertijd leuk.

De knagende gedachte komt weer:

“Denk je dat ze je echt het verzoek op Facebook zal sturen? Wat als ze dat tegen je zei, zodat ze zo snel mogelijk weg kon komen?”

Een deel van mij voelde dat het niet zo was. Ik had haar aarzeling gezien om uit de auto te stappen.

03:29

Ik kom aan op mijn nieuwe adres en ga op zoek naar een parkeerplaats. Ik controleerde en controleerde de telefoon opnieuw, wachtend op een melding. Dat wilde ik gewoon.

Een half uur later nog geen parkeerplaats. Ik kijk weer naar de telefoon. Een melding zou alles oplossen. Of beter gezegd, ik heb nog steeds geen parkeerplaats gevonden, maar het kan me geen reet schelen. Ik overweeg om voor een vuilnisbak te parkeren. Ik ben zenuwachtig en ontmoedigd.

Pling.

Ik pak de telefoon. Ik zie het Messenger-pictogram. Alleen zij kon het op dat uur zijn.

“Hallo, ik nodig je zo uit”, lees ik. Mijn hart lijkt vanzelf uit mijn borstkast te willen gaan. Een paar minuten later krijg ik het verzoek op Facebook.

De rest is geschiedenis.

Onze geschiedenis.

——————————

Ik schrijf deze woorden op onze tweede trouwdag. Ik schrijf met onze zoon in mijn armen. Ik kijk ernaar en voel mezelf exploderen van geluk als ik terugdenk aan die ketting van toeval die op 19 oktober 2016 onze wegen kruiste.

“…And I’ll thank my lucky stars for that night.”

Vandaag zoals toen, zoals altijd, voor altijd: ik hou van je mijn liefste.

14 jun 2023
MoreTHOUGHTS Permalink
Bambino di un mese insieme a un bassotto sul tavolo

Eerste maand als nieuwe vader

juni 14, 2023

Ik ben een nieuwe vader. Sinds een maand. 31 dagen waarin mijn leven … een ander leven is geworden. Ik vroeg me vaak af: “Wie weet hoe het zal zijn?” of “Sinds wanneer voel jij je precies een vader?” Ik ben altijd gevoelig geweest voor deze subtiele nuances.

In dit artikel vertel ik je over de uitdagingen, vreugden, ontdekkingen en lessen die ik heb geleerd in deze eerste maand als vader.

Vader zijn vs je vader voelen

Ik leg gebeurtenissen graag zo nauwkeurig mogelijk vast en deze keer was het niet anders.

Op 25 augustus 2022 om 17:16 voelde ik me voor het eerst vader. Ik was boven toen Carolien me beneden riep.

Ik ga naar beneden en op de tafel zie ik een zwangerschapstest liggen. Ik voel een beklemming in mijn maag en ik kom dichter bij. Carolien staat naast de tafel, de test heeft nog één streepje over voordat hij de uitslag geeft.

We kijken naar het laatste knipperende streepje hand in hand tot dat het stopt en het resultaat komt: “zwanger”.

Carolien en ik kijken elkaar aan, we omhelzen en kussen elkaar ontroerd. Een diep geluk gecombineerd met angst voor wat komen gaat.

Toen voelde ik me voor het eerst een vader. Vanaf dat moment hebben we elkaar nodig om dit prachtige geschenk tot leven te laten komen.

Ik voelde me sterk. Van die kracht die naar je toe komt als je wordt geconfronteerd met iets dat je gedeeltelijk bang maakt, maar dat je openlijk onder ogen wilt zien.

Ik begon met het maken van andere keuzes, voor mezelf te zorgen. “Kinderen leren van jouw voorbeeld, niet van jouw woorden”. Ik weet niet meer van wie ik het hoorde, maar ik bleef deze zin voor mezelf herhalen.

Gezond eten en bewegen waren onuitwisbaar mijn systeem binnengedrongen.

Gesterkt door dit diepe besef, beleefde ik het moment van de bevalling op de best mogelijke manier. Ik heb mijn vrouw van begin tot eind bijgestaan, zoals het hoort.

Het was een onvergetelijke ervaring. Een eigenaardige elektriciteit drong door de lucht. Onze zintuigen volledig alert.

Ook hier voelde ik me een vader. Verantwoordelijk voor mijn vrouw en kind. Ik wilde mijn best doen zodat alles op de beste manier eindigde.

Lees ook “How we met Alexander” – De geboorte van onze zoon.

De geneugten van een nieuwe vader

Na een groot verlies te hebben geleden, leer je het leven vanuit een ander perspectief te bekijken. Het hele paradigma is opnieuw geschreven. Ik merkte dat ik gevoeliger was voor dingen waarvan we normaal denken dat ze klein zijn of gewoon de aandacht niet waard zijn. Richard Tedeschi en Lawrence Calhoun identificeren deze dynamiek als posttraumatische groei.

De warmte van mijn zoon op mijn borst. Het zachte geluid van zijn ademhaling. Hem bewust zien worden van zijn lichaam. Ons zoeken ​​met zijn ogen of gehuil. Hem tot rust komen voelen nadat je hem hebt opgepakt.

baby slaapt op nieuwe vader's armIk realiseerde me dat het eigenlijk deze “kleine” dingen zijn die, aan elkaar gelijmd door de vergankelijkheid van het leven, de basis vormen van onze emotionele gezondheid.

Een van de beste gevoelens die ik ervaar komt wanneer ik voor werk van huis ben en terugdenk aan Alexander, Carolien en het leven dat we aan het opbouwen zijn. We bouwen herinneringen op en vormen gewoonten terwijl we samen groeien. Ik dagdroom en vraag me af wat hij aan het doen is. Ik kan niet wachten om naar huis te gaan, naar hem en Carolien om eindelijk samen te zijn.

Over gewoontes gesproken: mijn favoriete dag is ongetwijfeld de zondag. De ochtend is uitsluitend aan ons opgedragen. We staan ​​op, ontbijten en gaan dan alle drie weer naar bed. Soms luisteren we naar muziek, andere keren dommelen we in. We zijn samen. We knuffelen. De tijd verliest zijn greep op ons. Ik voel me goed, ik voel me sterk.

Dan zijn er de glimlachjes. Die prachtige uitbarstingen van vreugde die me uiteindelijk altijd ontroeren. Ik zie mijn zoon glimlachen en voel me zowel sterk als kwetsbaar. Vandaag ben ik zijn wereld, morgen zal ik zijn held zijn. Overmorgen zal ik zijn vriend zijn.

Ik verdrink in zijn glimlach. Ik maak mezelf klein voor zijn gretige ogen voor het leven, waar ik de weerspiegeling van de mijne zie. Zijn ogen als een hals van een zandloper, kijken onbevreesd hoe de korrels van mijn tijd naar beneden gaan. Ze leggen me stilletjes uit dat dit is hoe het altijd is geweest en altijd zal zijn. Ze vragen me om het te accepteren.

Dan word ik emotioneel.

Nieuwe vader-uitdagingen

Wees op je hoede voor iedereen die je vertelt dat nieuwe ouders zijn altijd gemakkelijk en supercool is. Zij liegen schaamteloos.

Ik bied je een cocktail aan:

Laten we beginnen met een deel van systematisch slaaptekort. Elke 3 uur (soms zelfs minder) moet je wakker worden om borstvoeding te geven en hem te verschonen.

Laten we twee delen van huilen zonder duidelijke reden toevoegen. Je verzorgde hem, verschoonde hem en hielp hem met buikpijn. Toch gaat het huilen door en neemt in intensiteit toe. Net zoals sommige auto’s piepen als je je veiligheidsgordel niet omdoet. Instructieboekje niet ontvangen.

We completeren met 2 delen van tijdtekort. Heb je plannen voor de avond of de ochtend? Heb je een idee dat je graag wilt uitwerken? Laat maar. Er ligt altijd een luier klaar om je te herinneren aan de onvoorspelbaarheid van het leven.

Voor een pasgeborene zijn willen en nodig hebben precies hetzelfde. Huilen is de enige manier om jezelf te uiten. Het enige probleem is dat reageren op het huilen van een pasgeborene een instinct is dat als zodanig niet kan worden genegeerd. De wens – of beter gezegd de noodzaak – is om hem zo snel mogelijk te troosten. Wanneer dit niet lukt ontstaat er een soort kortsluiting in de hersenen.

Dit gebeurt natuurlijk altijd als je in de eerder genoemde cocktailkater zit. Wat een combinatie.

In de eerste 3 dagen van Alexanders leven heb ik in totaal 10 uur geslapen en uiteraard niet aaneengesloten. In het begin hou je het vol dankzij de adrenaline. De rekening komt pas als het effect uitgewerkt is. Het lichaam heeft rust nodig en communiceert dit op een unieke manier waardoor je overal in slaap valt of je in een slecht humeur brengt.

Gelukkig hebben Carolien en ik een goede dialoog. We praten over alles, altijd. Ook in dit geval zijn we niet achterhaald. We spraken af ​​om ‘s nachts “ploegen” te werken om de ander te laten rusten.

Hierdoor konden we fysiek herstellen, maar bovenal voelden we ons nog meer aan elkaar verbonden en medeplichtig. Een mooi gevoel.

Alexander slaapt ‘s nachts goed. Hij heeft al zijn eigen ritme waardoor hij elke 3 uur wakker wordt, soms zelfs 4. Dit betekent dat we in één nacht 2 keer moeten opstaan ​​en dat we in een van de twee tranches goed kunnen slapen…4 uur achter elkaar!

Elke sessie duurt gemiddeld 45 minuten, soms meer. Dat loopt snel toe tot anderhalf uur, als je de tijd neemt om weer naar boven te gaan, hem in bed te leggen (in de hoop dat hij niet weer wakker wordt), zelf in bed te kruipen en weer in slaap te vallen.

Uitgerust wakker worden, met de mooie 8 uur van vroeger, is een herinnering aan een leven dat voorlopig niet meer bestaat.

Zoals met alle dingen, wen je er relatief snel aan. Wat ik echter merk is dat de efficiëntie van mijn lichaam is afgenomen. Sporten wordt zwaarder, ik heb meer tijd nodig om te herstellen na het trainen.

Een van de grootste uitdagingen in mijn leven als nieuwe vader is dat ik moet accepteren dat ik de situatie niet altijd kan oplossen. Er zijn tijden dat het huilen doorgaat, zelfs nadat alle mogelijke oorzaken zijn uitgesloten. In dit artikel heb ik gelezen dat kinderen zelfs tot 3 uur per dag kunnen huilen.

Perfecte timing krijgt ook een aangepaste definitie. Stel je je eens een mooie wandeling in het groen voor, ‘s avonds, terwijl de zon lui ondergaat en een frisse wind ons weer opkikkert na een bloedhete dag. Het geluid van vogels, het geritsel van bladeren en…

Een ontroostbare, niet te stoppen kreet.

Persoonlijke ontdekkingen

De grootste fout die een nieuwe vader kan maken, is hetzelfde leven te blijven zoeken als in voor de bevalling. Zoals iemand die veel wijzer is dan ik zegt: “Pijn komt niet van verandering, maar van weerstand tegen verandering zelf“.

Het gezondste (en juiste!) wat je kunt doen, is zo snel mogelijk accepteren dat de prioriteitenlijst gedurende een bepaalde periode moet worden herzien en bijgewerkt. Je zult wat hobby’s moeten parkeren, meer uitjes moeten opgeven. Met je partner afspreken om ‘s morgens wat meer te kunnen slapen of ‘s middags te rusten.

Nooit als op dit moment voel ik me verbonden met mijn vrouw. We zien alles samen onder ogen, we delen vreugde en moeilijke momenten waarop we niet weten wat we moeten doen. We troosten onszelf als we moe zijn en staan ​​altijd klaar om te rennen als de ander hulp nodig heeft.

Ik stelde me de liefde van twee ouders precies zo voor. Twee volwassenen die hun best doen in een compleet nieuwe situatie die gewoon lastig is.

Dan denk ik terug aan mijn ouders. Ik probeer me ze te verbeelden in de eerste momenten van mijn leven, terwijl ze me bang en verliefd voor het eerst in hun armen hielden. Terwijl ze gedesoriënteerd waren, wisten ze niet meer wat ze moesten doen om mijn huilen te kalmeren. Ik probeer me voor te stellen dat hun vermoeide maar liefdevolle blikken me omhelzen, in de hoop dat ik in slaap val om wat rust te krijgen.

Mijn hart verstrakt, nostalgie klopt op de deur.

Over prioriteiten herzien gesproken: ik heb er een gewoonte van gemaakt om te lezen terwijl ik Alexander de fles geef. Een voeding duurt gemiddeld 15 minuten, plus nog eens 15 minuten om rechtop te zitten. Voordat ik begin met voeden, open ik de Kindle-app op mijn iPad en lees tijdens het voeden door. Zelfs ‘s nachts. Sterker nog, ik vind het ‘s nachts nog leuker. In deze eerste maand heb ik al twee boeken gelezen en ben net aan een derde begonnen.

Ik lees graag met de Kindle-app vanwege het gemak waarmee ik delen van het boek kan markeren en ideeën of opmerkingen kan opschrijven. Deze extracten exporteer ik naar een ander programma waar ik mijn…tweede brein creëer.

Kortom: ik leg alle ideeën, informatie of opmerkingen uit welke bron dan ook (boeken, podcasts, video’s, wandelingen etc.) vast en creëer een structuur op basis van de Zettelkasten-methode. Elke notitie verwijst naar andere notities die erop lijken en naar aanbevolen notities om verder te gaan onderzoeken.

Het is een heel interessant proces.  Binnenkort zal ik een blogpost hierover schrijven.

Ik vind het idee dat ik ooit mijn kennis letterlijk aan Alexander kan overdragen heel erg mooi.

Advies voor nieuwe vaders

Op dit punt zou ik wat advies kunnen geven. Ik probeer de meest kritieke momenten van de afgelopen maand terug te halen om de aandachtspunten te isoleren:

• Luiers en vochtige doekjes lijken te verdampen als sneeuw voor de zon. Zorg ervoor dat je een voorraad hebt bij elke plek waar je gaat verschonen, zowel in je luiertas.

• Informeer je tijdig over het weggooien van luiers. Met je milieupas kun je ze in bepaalde; containers afvoeren.

• Zorg ervoor dat je een effectieve routine creëert voor het wassen van de flessen en schepjes die je nodig hebt. Wij geven een mix tussen borst- en kunstvoeding. We hebben een balans gevonden door met  3 flessen te werken. We kunnen twee voedingssessies doen in de nacht en hebben nog een schone reservefles voor het geval we niet alles eerst kunnen wassen. Een van de dingen die je niet wilt, is dat je flessen en maatbekers moet wassen terwijl je kind schreeuwt alsof er geen toekomst meer is.

• Was doen vereist ook een effectieve routine. Het risico is om plotseling zonder schone kleren te komen te zitten en dit gebeurt altijd wanneer je het nodig hebt.

• Optimaliseer het systeem: bereid van tevoren voor wat je nodig hebt in de volgende voeding. Hier is mijn vrouw heel goed in. We zetten bijvoorbeeld een schone fles klaar, een beker met de benodigde hoeveelheid water (dit staat dan al  in de magnetron klaar om opgewarmd te worden), de kunstvoeding, een theelepeltje om het te kunnen mixen en dan water in de waterkoker en een grotere lege beker om het moedermelk au bain-marie te kunnen opwarmen. Zo kunnen we bij het opstaan ​​de voeding klaarmaken zonder de stress van zoeken of erger nog; schoonmaken.

• Lees boeken of artikelen over kinderpsychologie. Begrijpen hoe hun wereld werkt, helpt je reacties om te buigen.

• Wist je dat alle kinderen in de wereld dezelfde taal spreken? Ze maken verschillende geluiden voor verschillende behoeften. Bekijk deze video over Dunstan Babytaal om het te leren.

• Vouw bij het omdoen van een nieuwe luier deze aan de achterkant naar binnen. Helpt morsen te voorkomen van…helder, nietwaar?

• Onderschat slaaptekort niet. Luister goed naar je lichaam en spreek met je partner af om nog een paar uurtjes te kunnen slapen.

• Onderbreek nooit de communicatie met uw partner. Zelfs – en vooral – wanneer het het moeilijkste lijkt om te doen. Jullie doen allebei je best en ruzie helpt niemand. Samen de dingen bespreken die je irriteren, is een perfecte manier om je relatie naar een hoger niveau te tillen.

Conclusies

Ik ben pas een maand een nieuwe vader en ik weet niet meer hoe mijn vorige leven was. Het voelt bijna alsof ik voor altijd vader ben geweest, al moet ik nog praktisch alles onder ogen zien en leren.

Door me een vader te voelen, kan ik dit proces met diepte en bewustzijn ervaren, waardoor ik elke dag meer en meer kan leren en mezelf kan verbeteren. Ik wil de beste versie van mezelf worden, om samen met mijn zoon en vrouw deze spectaculaire reis te maken.

Alle uitdagingen waarmee ik als nieuwe vader te maken krijg, zouden nooit op kunnen tegen het diepe geluk dat het me geeft om mijn zoon naar me te zien glimlachen. Zelfs als ze allemaal samen zouden komen, zou ik altijd in die tandeloze glimlach de kracht vinden die nodig was om mijn hoofd op te heffen en op mijn hoede te blijven.

Er zijn basiskeuzes die bepaalde systemen tot stand brengen. Afhankelijk van hoe deze zijn opgezet, zullen ze meer of minder positieve resultaten opleveren.

Ik heb ervoor gekozen om als vader in mezelf te investeren om altijd de beste versie van mezelf te zijn. Dit is het allerhoogste geschenk dat ik mijn zoon en mijn vrouw kan en wil geven.